“Odredbama člana Zakona o spomen – obilježjima propisano je da se spomen-obilježje istaknutoj ličnosti ne može podići prije isteka roka od 20 godina od kada je osoba umrla, ili da se spomen – obilježje ne može podići za značajan događaj prije isteka roka od 50 godina od dana kada se događaj zbio, odnosno da se, izuzetno, može podići prije isteka ovog roka, uz prethodnu saglasnost Vlade Crne Gore”, navodi se u Službenom listu Crne Gore.
Ipak, imajući u vidu da djela Majke Tereze, Pavla Mijovića, Simoni Filipaja, Fiqri Hasanage i Ali Podrimja, kao i datum 28.12.1990. godine, imaju trajni značaj i da ne postoji rizik da će biti devalvirani u narednom periodu, Ministarstvo kulture predlažilo je Vladi, da prihvati Prijedlog i da saglasnost Opštini Ulcinj za podizanje spomen – obilježja davanjem naziva ulicama prije isteka zakonskog roka.
Majka Tereza (Gonxhe Bojaxhiu, 1910-1997) je ličnost svjetskih razmjera, simbol mira, ljubavi i humanizma. Rođena je u Skoplju, u albanskoj katoličkoj porodici, porijeklom iz Skadra. Osnovnu školuje završila u Skoplju, da bi se 1918. godine pridružila katoličkoj školi Loreto. Iz Skoplja, u septembru 1928. godine, odlazi u Dablin u Irskoj, kada postaje časna sestra. U novembru iste godine odlazi u Kalkutu, u Indiju, kada i dobija ime Tereza. U Kalkuti je postala član škole Loreto, gdje je završila specijalizaciju 1948. godine, kada napušta školu Loreto i uključuje se u novi red “Sari” (bijela boja sa plavim linijama).
Započinje misiju za pomoć siromašnima i iste godine dobija državljanstvo Indije. 1950. godine uz saglasnost Svete Stolice, osnovala je “humanitarni red” i započinje humanitarnu misiju za pomoć bolesnima. 1953. godine zajedno sa 26 misionarki, otvara u Kalkuti “Majčinu kuću”, da bi 1960. godine otvorila i prvu kuću za sirotinju van Kalkute. Svojim humanitarnim radom, obilježila je jednu epohu i postala poznata, priznata i cijenjena u cijelom svijetu. Dobija brojne nagrade i priznanja, a prije svega “Nobelovu nagradu” (1989. godine).
Danas misionarski red majke Tereze broji 4.000 misionarki i preko 100 hiljada dobrovoljaca iz oko 100 zemalja svijeta. Majka Tereza je umrla u Kalkuti u Indiji, 6.septembra 1997. godine.
U znak sjećanja i trajne uspomene na ovu jedinstvenu, humanu ličnost, u Ulcinju je podignut spomenik 19. oktobra 2005. godine, ispred Doma zdravlja, uz angazovanje NVO “Don Gjon Buzuku” iz Ulcinja, i odobrenje Ministarstva kulture Crne Gore.
Pavle Mijović (1914-1996) je ostavio za sobom rezultate brojnih naučnih istraživanja iz oblasti istorije umjetnosti, arheologije, urbanizma, arhitekture, kulturne antropologije, kulturne baštine uopšte.
Doktorirao je istoriju 1958. godine. Od 1960. do 1982. godine, radio je u Arheološkom institutu, u Beogradu, kao asistent, naučni saradnik i savjetnik za srednje vjekovnu arheologiju. Bio je profesor istorije umjetnosti i dekan Kulturološkog fakulteta na Cetinju. Sarađivao je sa brojnim renomiranim stručnim i naučnim publikacijama i objavljivao rezultate svoga rada. Dio karijere posvetio je i diplomatiji. Pavle Mijović je, kao utemeljivač i prvi predsjednik Crnogorskog PEN centra, promovisao zahtjev za priznanje crnogorskog jezika. Autor je nekoliko naučnih radova i 21 posebnog izdanja. Za monografiju „Menolog” dobio je i nagradu Gustav Schlumberger, francuske Academie des Inscriptions et Belles – Letres. Ima velike zasluge za osnivanje Zavičajnog muzeja u Ulcinju. Od 1951-1984. godine pokrenuo je i vodio arheološka istraživanja u Svaču, Ulcinju, Starom Baru itd.
Simon Filipaj (1925-1999) je rođen 21. maja 1925. godine, u selu Donja Klezna, opština Ulcinj. 1932. godine, pohađa osnovnu školu u Selite, i nastavlja je u Vladimiru – Ulcinj. Sveštenički život započinje Seminarom u Baru (1939-1941. godine), a zatim i Jezuitski seminar u Skadru (1941-1945.godine). Od 1946. do 1950. godine, studira filozofsko – teološke studije na Teološkom fakultetu u Zagrebu, gdje je imenovan za sveštenika 29. juna 1950. godine. Kao član Barske Biskupije, život i službu obavlja u Zatrijepču i Koja Kučitu, u periodu od 1950-1960. godine, a od 1960 – 1966. godine u Grudi, u Malesiji. Najduži dio službovanja, 33 godine (od 20.11.1966 – 02.09.1999. godine), proveo je u Svetom Đorđu i u Klezni, pored Bojane. Umro je 2. septembra 1999.godine.
Za doprinos za rad u Katoličkoj crkvi, među Albancima, 3. novembra 1988. godine Svete Stolica Filipu daje visoko zvanje “IMZOT” (Monsinjor), a 6. jula 1992. godine, dobija titulu “Preljat časti” od Pape Đon Palji II. Za svoj doprinosu albanskoj kulturi, 2004. godine, nakon smrti, dobija priznanje od Predsjednika Republike Albanije Alfred Mojsiju, po naredbi “Naim Fraser i art”. Simon Filipaj je bio teolog, sveštenik, prevodilac, i odani sakupljač albanskog folklora, kao i saradnik raznih naučnih institucija. Autor je 13 knjiga, pri čemu posebno treba naglasiti prevod Biblije na Albanski jezik.
Fiqri Hasanaga (1953-2008) je bio muzikolog, kompozitor, tekstopisac, instrumentalista i solista. Rođen je u Ulcinju. Od rane mladosti bavi se muzikom, a sa 10 godina počeo je da pjeva starogradske pijesme. U svojoj 12 godinii postaje član KUD, “Josip Rela” u Podujevu, na Kosovu. Nakon završetka osmogodišnje škole u Podujevu, kao i srednje i više muzičke škole u Prištini, vraća se u zavičaj i započinje karijeru kao nastavnik muzičke kulture. Postaje član KUD “Bosko Strugar ” u Ulcinju.
Osnivač je muzičke grupe “Kllapa” iz Ulcinja, okteta koji je baštinio starogradsku ulcinjsku muziku. Svirao je dva instrumenta: gitaru i mandolinu. Od 1987. godine je radio kao redaktor muzike u Radio Ulcinju. On je osnivač i glavni organizator dječijeg festivala, koji se održava tradicionalno u Ulcinju, od 2005. godine. U njegovu čast. Festival je ustanovio nagradu “Fiqri Hasanaga”. Pisac je mnogih pjesama, kao i knjiga od kojih je najpoznatija “Ulcinjski valovi”, štampana od strane Centra za kulturu i Art Cluba. Autor je mnogih kompozicija, kao i obradjivač mnogih pjesama. Fipri Hasanaga je učesnik i pobjednik mnogih festivala, na Kosovu i Albaniji. Laureat je godišnje nagrade Art Cluba Ulcinj za 2009. godinu (posthumno). Umro je u Ulcinju 2008 godine.
Ali Podrimja je jedan od poznatijih pjesnika albanske književnosti. Rođenje u Đakovu, gdje je i završio osnovnu i srednju školu, a studije za albanski jezik i književnost u Prištini. Uglavnom je radio kao urednik časopisa “Rilindja”, od 1966 – 1976. godine, a kasnije u istom Izdavačkom preduzeću. Objavio je pjesme, eseje i pripovjetke. Ukupno je objavio 25 knjiga. Za svoje umjetničko književno djelo, dobio je nagrade od međunarodnog značaja, kao što je nagrada “Nikolas Lenau”, u Študgardu 1999. godine, kao i nagrada “Libuma” u Draču 2005. godine. Njegove pjesme su prevedene na mnoge svjetske jezike i dio su školskog programa, u školama u kojima se nastava odvija na albanskom jeziku. Bio je inicijator i učesnik u mnogim kulturnim manifestacijama u Ulcinju. Preminuo je u Francuskoj 2012. godine.
28.12.1990. godine je datum kada je formirana višestranačka Skupština u Ulcinju, nakon prvih demokratskih izbora, održanih nakon Drugog svjetskog rata.
