Harizmatična umjetnica rođena u Beogradu tokom 80-ih godina je sa tadašnjim partnerom, njemačkim umjetnikom Frankom Uveom Lajspienom, poznatim kao Ulaj, više mjeseci živela sa Aboridžinima u australijskom “bušu” i na to vrijeme gleda kao na jedan od najvećih uticaja na svoj rad.
“To je zaista promijenilo naše živote, povezanost sa tim ljudima”, rekla je ona u intervjuu za agenciju AFP.
Par je gotovo godinu dana živio sa plemenima Pintupi i Pitjantjatjara u blizini ogromnog crvenog monolita Ulurua i rančeva centralne Australije. Aboridžinska “ideja ovdje i sada i da se sve dešava sada” kosnula je Abramovićevu koja je za sličnim iskustvom tragala u svojoj umjetnosti. To joj je pomoglo da se mentalno pripremi za svoj rad “Umjetnik je prisutan” 2010. godine u Njujorku, gdje je tokom tri mjeseca nepokretna sjedjela sedam sati dnevno, šest dana nedjeljno.
“Kada su nam Aboridžini objašnjavali značenje mitova govorili bi da se sve to dešava sada, a ne da se dešavalo u prošlosti ili će se dešavati u budućnosti. Sve se dešava sada i uvijek se dešava sada”, ispričala je umjetnica čiji se akcenat, i pored godina provedenih u inostranstvu, i dalje čuje.
Kako objašnjava, koketirala je sa smrću 1974. godine u performansu “Ritam nula” u Napulju gdje su posetioci dobili instrukcije da je tretiraju kao predmet, sličan onim koje im je izložila kao što su pero, ruža, metak i pištolj. Šestočasovno iskustvo počelo je mirno, ali je na kraju performansa Abramovićeva bila krvava i gotovo gola – publika joj je pokidala odjeću, uperila napunjen pištolj u nju, isjekla vrat i pisala po njenom tijelu, prenosi Tanjug.
“Ono što sam tada naučila je da svako ljudsko biće može da ubije drugo”, kaže Abramovićeva koja u Sidneju učestvuje u projektu Kaldor čiji je cilj da podstakne publiku na aktivnije učešće.
Prema njenim riječima, kroz rad iskusila je najbolje i najgore od čovječanstva, a vrhunac je bio performans “Umjetnik je prisutan”. Tokom tog testa izdržljivosti, koji je trajao 700 sati, Abramovićeva je tiho sjedjela projektujući bezuslovnu ljubav svakome ko je sjeo ispred nje u njujorskom Muzeju moderne umjetnosti. Na hiljade ljudi je došlo, a mnogi su plakali.
“Sjede ispred mene, fotografišu ih, snimaju ih, ja ih gledam i nemaju nigdje da pobjegnu nego u sebe same. A kada se to dogodi emocije isplivaju i to sam željela da izazovem kod njih”, objasnila je ona.
Taj performans, piše francuska agencija, iziskivao je izvanrednu disciplinu i koncentraciju.
“Posjeći se je vrlo lako, jer taj performans traje svega sat vremena”, kaže ona aludirajući na rad kada je tokom 70ih isjekla zvijezdu na svom stomaku.
Dodajući da mogu da budu potrebna tri mjeseca za oporavak, Marina ocjenjuje da je mnogo teže da se bavite svojim umom.
“Ako se ne pomjerite tri sata, rebra vam se usijecaju u organe jer polako tonete na stolici, a to je izuzetno bolno”, pojašnjava ona.
Abramovićeva, koja se bliži 70. godini, planira da nastavi sa radom koji se sa fizičkih performansa preselo u više mentalnu disciplinu. Ona zagovara prakse poput pažljivog brojanja zrna pirinča u torbi ili sporo ispisivanje nečijeg imena kako bi “pojačali” svijest.
“Glavna stvar je da radimo stvari koje ne volimo i kojih se bojimo”, kaže ona smijući se na komentar da su te stvari nemoguće.
U Sidneju, u djelu “Marina Abramovic: In Residence” ona istražuje kako takva iskustva može da prenese na publiku pa je dirigent izložbenog prostora koji poziva posjetioce da preispitaju svoj pogled na umetnost. Na taj način će im pružiti pomoć koju sama nikada nije dobila tokom više od 40, najčešće usamljenih, godina rada kao umjetnik performansa.
“Nijedan muškarac neće da bude sa vama, jer ste previše ili niste materijal za brak. Nemam djece, jer nisam željela da ih imam, jer sam svu svoju energiju stavljala u umjetnost. To je težak izbor, ali sam ga veoma racionalno donijela i ni na sekund nijesam zažalila. Radiću dok ne umrem”, poručila je Marina.
