Školovao se u Trstu i Ljubljani, a nakon završene trgovačke škole vraća se u rodni grad. Bio je jedan je od osnivača kulturnog lista Zora, te predsjednik Srpskog pjevačkog društva Gusle u Mostaru.
Uzor su mu bili književnici Vojislav Ilić i Jovan Jovanović Zmaj, te njemački književnik Henrik Hajne. 1903. godine izabran je za potpredsjednika Gradskog vijeća mostarske opštine.
Šantićeva ljubavna poezija razvila se pod jakim uticajem sevdalinke. Ambijent njegovih ljubavnih pjesama je ambijent bašta, behara, hamama i šedrvana, a djevojke koje se u njima pojavljuju se okićene đerdanima, bajne su i izazovne, ali ipak skrivene ljepote. U njegovim ljubavnim pjesmama najčešći motiv je čežnja.
Takva je i njegova najpoznatija pjesma “Emina”, koja je bila inspiracija i mnogim muzičarima današnjice.
Početkom devedesetih godina prošlog vijeka snimljena je romantizirana biografija o životu Šantića, pod nazivom “Moj brat Aleksa”. Glavnog lika je glumio Branislav Lečić, a muziku za film komponirao je Ranko Rihtman.
Šantić je autor pjesama “Ne vjeruj”, “Ostajte ovdje”, “Pretprazničko veče”, “Što te nema?”, “Veče na školju”, “O klasje moje” i tako dalje. Napisao je i nekoliko drama u stihu, od kojih je najpoznatija “Hasanaginica”, kao i nekoliko pripovijetki i pjesmama za djecu.
U toku Prvog svjetskog rata zatvoren je kao talac i optuživan zbog svojih pjesama. Preminuo je 2. februara 1924. godine u Mostaru.
Šantićev lik nalazi se na apoenu od 10 konvertibilnih maraka u Bosni i Hercegovini, a po njemu je nazvano i selo kraj Sombora u Vojvodini. Bivša Njegoševa ulica u Sarajevu danas nosi njegovo ime, baš kao i osnovna škola u sarajevskom naselju Nedžarići.
