Djetinjstvo provodi u Višegradu, gdje je završio osnovnu školu. 1903. godine upisuje sarajevsku Veliku gimnaziju, a studije slovenske književnosti i istorije pohađa na filozofskim fakultetima u Zagrebu, Beču, Krakovu i Gracu u kojem 1924. godine brani i doktorsku disertaciju na temu “Razvoj duhovnog života u Bosni pod utjecajem turske vladavine”.
1961. godine uručena mu je Nobelova nagrada za roman “Na Drini ćuprija”, kao i za cjelokupni dotadašnji rad na “istoriji jednog naroda”. U obrazloženju je stajalo da “njegova proza sadrži epski naboj kojim prati ljudske sudbine iz historije svoje zemlje”.
Iz širokog opusa književnog Andrićeva stvaralaštva izdvajaju se “Travnička hronika”, “Gospođica”, “Prokleta avlija”, zbirke pripovjedaka “Nemirna godina”, “Žeđ”, “Jelena, žena koje nema”, “Znakovi”…
Djela ovog nobelovca prevedena su na tridesetak jezika, a sve lirske pjesme, koje za njegova života nijesu bile sabrane u knjigu, objavljene su posthumno 1976. godine u Beogradu, pod nazivom “Šta sanjam i šta mi se događa”.
Andrić je imao i veoma uspješnu diplomatsku karijeru. Najprije je bio postavljen za činovnika u poslanstvu u Vatikanu, a potom je proputovao skoro cijelu Evropu, radeći desetak godina kao diplomata u konzulatima u Bukureštu, Trstu, Gracu, Marseljeu, Parizu i Madridu. Nakon toga bio je sekretar stalne delegacije Kraljevine Jugoslavije pri Društvu naroda u Ženevi.
Između Prvog i Drugog svjetskog rata nalazio se na funkciji opunomoćenog ministra i vanrednog poslanika jugoslavenske vlade u Berlinu. Po izbijanju rata, zbog neslaganja sa vlastima u Beogradu, podnosi ostavku na mjesto ambasadora, a za vrijeme Drugog svjetskog rata živi povučeno u svom stanu u Beogradu. U tom periodu i stvara svoja najbolja djela, koja će kasnije doživjeti svjetsku slavu. Kasnije postaje član Komunističke partije Jugoslavije i prvi predsjednik Saveza književnika Jugoslavije.
13. marta 1975. godine preminuo je u 83 godini. Posljednje zapisane riječi ostavio je u svojoj bilježnici gdje je stajalo “Pomisao na smrt izaziva, već sama po sebi, kod čoveka strah. A kod književnika i svakog javnog radnika dolazi uz to još i odvratnost od glupih i neiskrenih nekrologa koji nas čekaju.”
