Profesor emeritus Stenford univerziteta, Filip Zimbardo iznio je svoja zapažanja o savremenim muškarcima u novoj knjizi “Man (Dis)Connected”.
U intervjuu za BBC on je govorio o rezultatima studije koja je obuhvatila 20.000 mladih muškaraca.
“Bili smo fokusirani na mladiće koji pretjeruju u igranju video igara i gledanju pornografije i to u društvenoj izolaciji. Sada, kad je pornografija tako široko dostupna, što ranije nije bio slučaj, oni kombinuju igranje video igara i gledanje pornografije. Ona im dođe kao pauza i to u trajanju od oko dva sata nedjeljno”, kaže Zimbardo.
Naveo je primjer majke koju je upoznao tokom istraživanja, čiji sin uopšte nije shvatao zašto je štetno igrati igre po 15 sati dnevno.
“Za mene pretjerivanje nije u broju sati, nego u promjeni perspektive. Jedan mladić navučen na pornografiju i gejming mi je rekao: ‘Kad sam na času, samo želim da igram World of Warcraft. Kad sam s djevojkom, želim da gledam pornografiju, jer tako nikad ne bivam odbijen”, kaže Zimbardo, prenosi B92.
Ovaj relativno nov fenomen, prema mišljenju psihologa, značajno utiče na um mladih muškaraca.
“Kod njih počinju da se mijenjaju moždane funkcije. Mijenja se centar za osjećaj nagrađenosti i proizvodi se različita vrsta uzbuđenja i zavisnosti. Dakle, mozgovi tih mladića postaju potpuno drugačije umreženi”, kaže psiholog.
On je ukazao i na sve veći problem “erektilne disfunkcije izazvane pornografijom”.
“Mladići koji bi trebalo da su u savršenom stanju, imaju problema sa postizanjem erekcije. Imate taj paradoks, oni gledaju uzbudljive snimke koji bi trebalo da ih pale, a onda ne mogu da se uzbude”.
On smatra da je rješenje u tome da se taj problem ozbiljno shvati. Roditelji prema njegovom mišljenju treba da postanu svjesni toga koliko njihova djeca provode vremena za računarom, sama u svojoj sobi i koliko zbog toga trpe druge aktivnosti.
Zimbardo takođe krivi američke medije koji prikazuju muškarce kao “traljave, nepoželjne ljude koji samo misle o seksu, a u njemu nijesu dobri”.
Poziva i na bolje seksualno obrazovanje u školama, koje bi bilo fokusirano ne samo na biologiju i sigurnost, nego i na emocije, fizički kontakt i veze.
Filip Zimbardo proslavio se 1971. čuvenim stenfordskim eksperimentom sa zatvorenikom u kom je 24 studenta dobilo zadatak da igra uloge “čuvara” i “zatvorenika”.
Eksperiment je trebalo da traje dvije nedelje, ali je prekinut poslije šest dana, nakon što su ranije normalni “čuvari” postali izuzetno sadistički nastrojeni, a “zatvorenici” postali poslušni i depresivni.
U psihologiji se ovaj test povezuje sa ekstremnom sposobnošću ljudi da se poistovjete s određenim ulogama i povinuju se autoritetima.