Teoetnogenetička svetosavaizacija Crne Gore

Piše

Sreten Zeković

Raspojasana rstaška, litijaška teoetnogenetička svetosavizacija Crne Gore suštinski je protiv sekularne i nezavisne Crne Gore ili antisuverenistička kontra reformacija Novoj Nezavisnoj CG, poslije njene 13-tovjeke istorijske samoreprodukcije, 10-tovjeke držav(otvor)nosti i jednovjeke imperijalne „istorijske trajnice“ bezuslovnog svetosrpstva, kao velikosrpstva, svesrpskog iredentizma i srpsko-crnogorskog sijamstva (svezanosti) u okviru svetosrpstva koje po svom biću isključuje nezavisnost CG, kao „crnogorski separatizam“ (nravno, od svetosavlja).

Zakon o slobodi vjeroispovijesti CG (2015, 2016 i 2019) otvara istorijsko-epohalno novi ciklus za stvarnu pluralističku demokratiju, slobodu, sekularnost i suverenost CG (i) u bogomoljsko-vjerskoj oblasti, koja je dugo stenjala pod monopolom SPC čiji je zvanični cilj ostvarenje svesrpske Velike Srbije. do one četničke „Homogene Srbije“. Suverena CG (2006) je tek postimperijalni početak privršavanja sekularnosti i suverenosti CG. Osnovna nužna predpostavka (uslov) toga procesa je NCG koja je stekla i uslov za star(insk)o kanonsko „istočno pravo(du)“: „Samostalna država – slobodan narod –autokefalna crkva“.

Naprosto, bez privršavanja pluralističke demokratije, sekularnosti i suverernosti CG nema ni ovog Zakona, i obrnuto, ni njihove predpo stavke suverenističkog režima. Zakon i NCG su jedno drugom neizbježni imanentni cilj. Osporavani Zakon je izraz već onog opštecrnogorskog pokreta za suverenu evropsku Crnu Goru, izvojevanu u demokratskom referendumu 2006, započet pod krilaticom „Nikad više 1918“, i samo je implementacija načela ovdašnjeg Ustava suverene Crne Gore.

Toga radi populistički i pučistički otpor SPC (koja je „samo biće srpskog naroda“, svetorpstva) i njenih opozicionih “advkata” ovom satanisanom Zakonu bitno je ušiljen protiv suverene NCG. Jedanak je odnos prema ovom Zakonu najizričitiji sažimni test za prepoznavanje
stvarnih razloga satanisanja Zakona i razlikovanja stvarne demokratije od agresorskog nasilja pansrpskog i svetosavskog nacionalizma i fundamentalizma.

Nasuprot suverenističkom sloganu „Nikad više 1918“, potenčena je slavopojka jubilarne „1918-2018“. kojoj je neprekidani i prolongirani cilj Velja (homogena) Srbija. Ili bi se suverenost CG, u postojećim opštim uslovima, svela na pusti formalizam, i to kao „drugu srpsku državu“, kako tvrde „crkveni oci“ i njihovi svjetovni sustopičari, na „petrovićevsku srpsku državu (?!)“, satelitsku Velike Srbije i njenog imperijalnog
bezuslovnog svetosrpstva i nacifikovanog svetosavlja.

Patrijarh SPC Pavle (još kao „živisvetac“ javno se oglasio tek, 2.7.1999, izjavom da „se odriče Velike Srbije, ako su zločini njena cijea“. Nije se, zanago, odrekao, jer bi se prvo ne samo morao odreći svoje „gvardije“ („perjanika“) Arkanovih zločinaca, no i svog čina, i SPC i njene zvanične ideologije i politike bića svetosrpstva i svetosavlja, neraspupčivog od same svetosrpske i svetosavske Srbije. Nije su se zločinačke Velike Srbije odrekli ni drugi crkovni velikodostojnici, ni „tvrdi svetosavci“ Patrijarh Irinej ni mitropolit Amfilohije, učenici svetosavskog naci(onali)ste sv. Nikola Velimirovića. Naprotiv, ratne zločince proglašavaju i propovijedaju kao narodne heroje i priparljaju ih za svetaštvo.