Čudo neviđeno nove vlasti i izopštenje polovine građana Nove Crne Gore

Piše

Sreten Zeković

Bitno koncepcijski, konotaciono i denotaciono, izmijenjeni, dopunjeni i krijurmčarski i u „prijekom postupku“ usvajani Zakon o slobodi vjeroispovijesti Crne Gore posve je konfundirao, konfinirao, diskvalifikovao, diskriminisao i ekskomunicirao iz totaliteta „u sebi udvojenog“ crnogorskog društva najmanje jedan njegov pol, odnosno polovinu građana Crne Gore (satanisanih i anatemisanih nacionalnih Crnogoraca, samobitnih, autohtonih i autokefalnih Crnogoraca i njihove CPC i ostalijeh nacija i vjera).

Isto se radi i u radikalski novoj, uzurpatorskoj i „tajnim ugovorom“, pod krovom SPC, utanačene trijumviratske Vlade i njene dopunske kohabitacione „dubinske političke čistke“. Kažem „uzurpatorske Vlade“ jer je i njen i većinske vlasti neodstupni pristaša i sustopičar od početka ekskluzivno odbranaški je naziva „čudo neviđeno“ zato što je žestoko napadaju lideri njene sopstvene pobjedničke vlasti (uvaženi i priznati dr prof. Milan Popović u intervjuu na TV Vijesti u emisiji Načisto 24.12.2020).

Bezuslovno usvajanje Zakona po diktatu SPC u Crnoj Gori i Beogradu takođe navodim da “krijurmčarski i u prijekim postupkom usvajani Zakon“, jer, ako je odnosni Zakon, kako se papagajski obznanjuje, „jednak za sve“ i „da niko nije diskriminisan“, radi česa se bezuslovno, kao okupacione 1918-20, po hitnom, prijekom postupku, kršenjem utvrđenih pravila, zakona, manipulacijom nesigurnika poslanika za glasanje, prijekom njihovom zamjenom, kao da je „vanredno stanje“, praktično krijumčarski. Čemu toliko galopiranje da se ovom dugo ospoavanom Zakon (2015-20), koji je zaista bio spiritus movens pobjedničke i ucjenjivačke litijske opozicije, tako „prijeko presudi“ u paketu sa drugim zakonima, van propisane procedure, samo glasanjem.

Krucijalni temeljni „dokaz“ za rečeno takvo usvajanje izmijenjenog i dopunjenog Zakona je pozivanje na legitimitet koji su mu već dale duže ulične molebansko-litijsko populističko-pučističke demonstracije političko-crkveno- vjerskog sijamstva političke opozicione koalicije, a ne pozivanje na Ustav, zakone, savremenu pravnu ekleziastiku, evropske standarde i svjetovno naučno i sakralno utvrđivanje pravnog subjektiviteta vjerskih zajednica.

Sve ovo jasno eksponira značaj odnosnog prvobitnog Zakona za NCG i njenu stvarnu reformaciju opštenito, kao posebitog javnog interesa za cjelokupno crnogorsko društvo, na jednoj, ali i izuzetni značaj za usvajanje izmijenjenog i dopunjenog Zakona (mimo Venecijanske komisije) po „tajnim ugovorom“ sa SPC u Crnoj Gori i njegovoj pisanoj verziji u „Matici sveto(vele)srpstva“- Beogradu, na drugoj strani.

Jer, sada je najvažnije da „tajeni ugovor“ sa SPC u CG i kolaboracijom u Beogradu bezuslovno se mora što brže konvalidovati i konformirati. To je postao bezuslovni kategorički imperativ za sve
ostale predstavnike nove vlasti, iako je „načisto“, „crno na bijelo“ da se okupacioni hegemoni i monopolni legislativni status quo SPC u Crnoj Gori nije mijenjao puni jedan vijek od 1918-20, osim tobože „novim“ Zakonom od 2020-21. koji je uspostavio njen kontinuitet slavokruga „1918-2018-20-21. To je taj „novi početak preporoda Crne Gore“ crnokapićke teokratske kontrareformacije i njenog ugovarača- premijera Z. Krivokapića koji je ponovio i kao čestitku za Božić na TV Crne Gore.

Slavokrug SPC „1918-2018-20-21“ je diskontinuitet NCG
(Zakon ugrožava NCG i rearhaizuje teokratiju)

No, nije samo to u pitnju, no i taj(anstv)enost kojom usvojeni bitno izmijenjeni i dopunjeni rečeni Zakon najozbiljnije ugrožava, odnosno direktno tragično zarobljva stvarnu (faktičku) i legislativnu nezavisnost (teritorijalnost, bezbjednost i državno-nacionalnu svojinu) NCG. „Tajni su božji puteve“ nebesni, ovozemni i, još više, podzemni. Borbru za reformatorsku novovjeku sekularnost, podjelu vlasti između Božjega i Čovjekova carstva i borbu protiv socijalno – civilizacijskih podjela i diferenciranja povijesnih i društvenih procesa na imperijalne i oslobodilačke (bilo profane ili sakralne), teoetnogene tika SPC, spupčena sa novom političkom vlašću, inverzivno izopačava teokratiju u satanokratiju i u teokratsku kontrareformamaciju.

Stoga ću na ovom mjestu samo sažimno navesti sljedeća upitna odgovora.

Upitni odgovori na teoetnogenetiku SPC i novvveeeeee vlasti

Kakva je to nezavisna Crna Gora kada ona samoodređenjem i u samoj Crnoj Gori ne može da donerse odnosni Zakon koji odgovara njenoj suverenoisti, nego je „novim ratom za mir“(kao i 90-tih godina) ucjenjuje izvanjska SPC u Crnoj Gori i ona tajno, ali opšte poznato javno, određuje prema njenoj mjeri taj zkon i konačno ga formulišu u Beogradu na stari način, prije reformacije, tranzicije i NCG, da tim zakonom preko SPC se nastavlja jednovjeka zavisnost, svezanost, sijamstvo, zarobljenost Crne Gore sa „Maticom Srbijom“ i vazda u obruču bezuslovnog sveto(vele)srpstva!?

Nije li ovim spornim Zakonom obnovljen kontinuitet SPC i njene institucionalno ozvaniče ne ideologije i politike ostvarenja Velike Srbije iz okupacione 1918, kada je tek stvorena SPC, a nasilnički, nekanonski i nezakonito ukinuta vjekovna tradicionalna autokefalna CPC i NCG, a ujedno započet diskontinuitet NCG i stvarno suštinski i legislativno, baš ovim zakonom, suverenitet prolongiran u nedogljed!? Zar se i pojavno, a posebno suštinski, stvarno i legislativno ne uočava da su prvotbitni Zakon i NCG u uslovno-posljedičnom i među se retroaktivnom odnosu, da jedno drugog pretpostavlja, privršava, dopunjava, komplementira, a bez toga nema ni evropske građanske sekularnosti, demokratije, pluralističke slobode ni stvarne nezavisnosti Crne Gore!?

Zar se ne uočava, ili inatski neće, da je sve do suverenosti obnovljene NCG (2006) bio ne samo stari, nereformisani, hegemoni, monopolni i diskriminisani odnos među vjerskim zajednicama, nego i sijamski, svezani, neodvo jivi odnos između Crne Gore i Srbije i u obruču sveto(vele)srpsko-svetosavskog (bezuslovnog, monističkog) totali(tari)stičkog tutorstva, te da je tek obnovljena NCG stvorila nužni uslov za samoodređenje, bez rečene njene zavisnosti, i otvorila istorijski proces reformacije koju je izmijenjeni i dopunjeni Zakon upravo prekinuo i vrnuo je u prijethodnu teokratsku kontrareformaciju!?

Nije li postalo više nego očigledno da je bitno izmijenjenim i dopunjenim Zakonom, njegovim satanisanjem i anatemisanjem od strane političko-crkveno vjerskim sijamstvom litijske političke koalicije, kao spiritus movens pobjedničke nove vlasti, suštinski, stvarno, ali i formalno i legislativno, ukupnom predominacijom i tajnim i javnim diktatom SPC u CG i njenog vrha u Beogradu, njenog nametnutog dohovnog- svetosrpsko-svetosavskog stožera i sistema vrijednostiž Crne Gore, inkvizitorske ekskomunikacije, posebito njenim teoetno genetičkim nacionalizmom i „srpskim narodom kao teodulom“, rearahaizovana i reafirmisana je teokratija u Crnoj Gori!?