Manifest(acija) samoljublja

Piše,

Goran Popović

“Proletarier aller Länder vereinigt Euch!”, ili u prevodu – Proleteri svih zemalja, ujedinite se! Tako su 1848. godine zapisali u Komunističkom manifestu Karl Marks i Fridrih Engels.

Danas, nakon skoro 170 godina, u Crnoj Gori se pojavio dokument Krivokapićeve Socijaldemokratske partije pod nazivom “Manifest za okupljanje progresivnih snaga”. Sličnost naziva ovih dokumenata i poziva koje sadrže, svakako ne mogu biti povod za preispitivanje njihove ekvivalentnosti, ali već u startu otkriva pretenziju autora SDP-ovog manifesta da svom dokumentu podare nekakvu “istorijsku dimenziju”.

Ali, što bi naš narod rekao: Mnogo je mačku teleća glava! Jer, samo površnom analizom Manifesta Socijaldemokratske partije Crne Gore koji je ovih dana pompezno objelodanjen, stiče se utisak da je ovdje riječ prije o manifestaciji političkog autizma jedne nisko kotirajuće stranke na crnogorskoj političkoj sceni, nego o nekoj validnoj i smislenoj političkoj projekciji.

Uopštenost pojma “progresivne snage”, nedefinisanost ciljne grupe, falsifikovane činjenice i iracionalna autoprojekcija vlastitog političkog značaja, samo su dio širokog dijapazona pogrešnih premisa na osnovu kojih autori SDP-ovog Manifesta, očekivano, postaju zarobljenici vlastitih pogrešnih zaključaka, a ovaj dokument čine bezvrijednim političkim pamfletom. Nesuvislost saopštenih “ideja” dodatno je devalvirana i skandaloznom nepismenošću autora, očitovanom u nedopustivoj količini gramatičkih i štamparskih grešaka, pogrešnoj upotrebi velikog slova, pa i nesuvislih jezičkih kovanica, poput glagola “zavađuje”?! (Bar je tako u pdf verziji objavljenoj na zvaničnom sajtu SDP.)

No, krenimo redom…

Kalif umjesto kalifa

“Progresivne snage u Crnoj Gori su svi građani, politički subjekti i ostali segmenti civilnog društva, mediji…” Iako su u Manifestu krenuli od te opšte definicije, SDP-ovi politički stratezi su već u sljedećoj rečenici redukovali krug potencijalnih kandidata za “progresivne” na samo one koji su za nezavisnu, građansku, socijalno pravičnu i evroatlantsku Crnu Goru.

U političkoj ravni to bi značilo da SDP u startu eliminiše Demokratski front, kao trenutno najjaču opozicionu strukturu, a vrlo je upitno da li se tu uklapa Demokratska Crna Gora, jer još niko nije utvrdio koja su programska opredjeljenja Bečićeve partije.

Uglavnom se može naslutiti protiv čega su, ali Demokrate nemaju jasnih programskih naznaka, recimo o NATO članstvu, pa ni o drugim važnim državnim pitanjima. Sve to upućuje na zaključak da se SDP na opozicionom dijelu crnogorske političke scene oslanja samo na URU i Demos. Imajući, međutim, u vidu članstvo te tri partije i njihov skroman ukupan rejting, broj “progresivnih” u Crnoj Gori bio bi simboličan i svakako nedostatan za “istorijsku misiju” SDP-a.

Svjesni te činjenice, Krivokapićevi stratezi su se dosjetili da u Manifestu ostave otvorena vrata i “progresivnim djelovima” vladajućih političkih struktura, što znači uglavnom članovima Demokratske partije socijalista. Ta stranputica dovela ih je u novi logički ćorsokak. Jer, ako DPS ne isključuju iz “progresivnih”, ako sa DPS-om u suštini dijele programska opredjeljenja i ako, na kraju, ozbiljno računaju na podršku članova DPS-a, zašto bi da ga svrgnu sa vlasti? I zašto bi ozbiljni ljudi iz jedne ozbiljne partije dobrovoljno odlazili pod upravu lidera jednog marginalnog političkog subjekta? Logični odgovori na ova pitanja ne postoje, osim ako neko u “ozbiljne” stvari ne računa pustu želju Ranka Krivokapića da postane “kalif umjesto kalifa”.
Tako Manifest SDP-a već nakon svog uvodnog dijela i prve rečenice, najblaže rečeno, postaje političko štivo sumnjivog kvaliteta.

Kriza ili “kriziranje”

Sadržaj koji slijedi tek ga srozava na puki politički pamflet zasnovan na neodrživim tezama i političkoj narcisoidnosti. Ocjena iz Manifesta da “Crna Gora tone u duboku sistemsku krizu” održiva je koliko i snijeg u Podgorici ovih dana.

Zaista treba imati ozbiljne smetnje u percepciji stvarnosti da bi se napisalo takvo što. Jer samo to može biti razlog da izuzetne rezultate koje je Crna Gora ostvaruje na međunarodnom i unutrašnjem planu, autori Manifesta vide kao “duboku sistemsku krizu”.

Crna Gora je postala punopravan član NATO, najozbiljniji je kandidat i vjerovatno sljedeća članica Evropske unije, a u regionu je lider u mnogim oblastima. Na ekonomskom planu, od izuzetno nerazvijene i izdržavane republike u sastavu SFRJ, postala je održiv sistem koji samostalno kreira proces svog budućeg razvoja.

Danas, poslije Slovenije i Hrvatske, Crna Gora ima najveću prosječne zaradu, najveće penzije i ostala socijalna davanja. Samo za posljednjih deset godina, od obnove nezavisnosti, udvostručila je plate i penzije. Apsolutni je regionalni lider po direktnim stranim ulaganjima, a stopa rasta bruto domaćeg proizvoda u ovoj godini je 3,2 odsto, veća od prosjeka EU i ubjedljivo najveća u regionu. Pokrenute su kapitalne istorijske investicije, poput auto-puta, izgradnje respektabilnih turističkih kapaciteta, kao i u oblasti energetike. Turistička privreda bilježi stalnu uzlaznu liniju, a ove godine očekuje se rekordna ljetnja sezona i prihod od turizma koji će dostići milijardu eura…

Tako to radi država koja “tone u duboku sistemsku krizu”?! Ili će biti da zbog nečega “kriziraju” autori SDP-ovog Manifesta, koji su, usput, sebi odali priznanje jer su u toj “sistemskoj krizi” ipak “uspjeli da izgrade treću, zakonodavnu granu vlasti”?!

Vapaj političkog gubitnika

U drugim segmentima Manifesta SDP je potencirao kao uzrok “duboke sistemske krize” i nepoštovanje izborne volje građana. “Kad vlast nije izabrana od građana, onda ona nije naša” i kad neki “vlasnik partije ne želi da prizna volju svog naroda na izborima” su citati koji bi trebalo da argumentuju tezu SDP-a o neslobodnim izborima u Crnoj Gori.

Ali, ako se zna da je punih 18 godina upravo SDP, na zajedničkim listama sa Demokratskom partijom socijalista, pod imenom “vlasnika te partije”, izlazio na izbore i nakon toga, nesrazmjerno svojoj političkoj snazi, učestvovao u svim granama vlasti Crne Gore, onda je nužno postaviti pitanje – kad to izbori postadoše neslobodni?

Takođe, ako se zna da DPS redovno osvaja više od 40 odsto glasova građana na svim do sada održanim izborima, a SDP se prvi put prošle godine samostalno očitovao sa svojih četiri odsto, onda priča o izborima u Manifestu dobija sve karakteristike farsičnog lamentiranja i očajničkog vapaja političkog gubitnika zbog vlastite nemoći. Čak i sami to negdje konstatuju u Manifestu, gdje piše da “…SDP nije uspio…prvenstveno zbog nedovoljne izborne snage…”

Ima još mnogo toga u Manifestu SDP-a što ne bi moglo da izdrži ni površnu analizu sadržaja, ali bi detaljnije skeniranje ovog “istorijskog dokumenta” bilo neukusno i, u krajnjem, nehumano, jer je očigledno da se radi tek beznadežnom pokušaju jednog introvertnog, autističnog političkog subjekta da stvarnost prilagodi svojim fikcijama o vlastitoj snazi i značaju i nametne se kao lider “progresivnih snaga”. Samokandidovanje za tu ulogu, sa priličnom dozom neukusa, provlači se od početka do kraja Manifesta.

Svi su izgledi da Ranko Krivokapić opet sanja neku funkciju u Crnoj Gori, i šire…

Manifest(acija) samoljublja

Značajni djelovi Manifesta za okupljanje progresivnih snaga posvećeni su ulozi i djelu Socijaldemokratske partije u političkom životu Crne Gore posljednje tri decenije. Istovremeno, kroz čitav tekst ovog dokumenta SDP se otvoreno nameće kao lider “progresivnih snaga”, a svoju kandidaturu potkrepljuje hvalospjevima o samoj sebi.

Evo nekoliko citata iz Manifesta u kojima SDP veliča sam sebe:

“Jedina politička partija koja tri decenije traje na pravoj strani državotvorne istorije Crne Gore… Najtrajniji i najugledniji politički subjekt iz Crne Gore u evroatlantskoj političkoj mreži… Transformaciona moć SDP je bila uspješna u strateškoj državnoj orijentaciji i statusnim pitanjima… Socijaldemokratska partija je dokaz da samo istrajni, posvećeni, koji mjere vrijeme decenijama, a ne danima – ostvaruju svoje političke vizije… Mi jesmo međunarodno najvredniji politički subjekat Crne Gore…”

Tako oni misle o sebi. Ova politička narcisoidnost zabrinjavajućih razmjera od manifesta je napravila tek bizarnu manifestaciju samoljublja političkog lidera SDP-a i preostalih mu članova.