Od kad je proglašen romanom godine od strane NIN-ovog žirija, djelo Dejana Atanackovića „Luzitanija” nalazi se u samom vrhu čitanosti svih relevantnih bestseller lista u regionu.
Roman prati putovanje Ser Tomas Liptona, koji putujući kroz okupiranu Srbiju u pratnji Crvenog krsta, upoznaje stanovnike i principe utopijske države nastale na tlu beogradske psihijatrijske bolnice. Gospodin Teofilović, srpski iseljenik u Njujorku, preživljava potapanje prekookeanskog broda, i na svom putu ka Beogradu luta rovovima Zapadnog fronta i podzemnim tunelima u koje ga upućuju neobični vodiči. Taksidermist u službi Kraljevine Srbije, Vasilije Arnot, pada u nemilost i bježeći iz Beograda pred nerazumljivom prijetnjom upoznaje se s tajanstvenim sadržajima firentinskog Muzeja prirodnih nauka. Sred Balkanskog rata, Nestor, mobilisani umjetnik, u potrazi za izgubljenom četom, tumara šumama Srbije i zakopava dio po dio kostura nepoznate žrtve. Tragajući za nestalim ocem, mlada Amerikanka srpskog porijekla suočava se sa skrivenom istorijom svoje porodice. Isprepletane priče koje čine tkivo romana, priče o putovanjima, lutanjima, preobražajima i nestajanjima, stiču se i ukrštaju u sobama, hodnicima i dvorištu najmanje države na svijetu, zasnovane na najdubljem i najneravnopravnijem sukobu, sukobu progresa i ludila.
Sad, kad već imate neku vremensku distancu, šta je ono što Vam je nagrada zapravo donijela? U kojoj mjeri je promijenila Vaš život, Vaš ritam, obavezujući Vas konačno još boljom narednom knjigom?
“Srećom, popularnost nisam stekao ja, već „Luzitanija”. Ona se, pritom, u susretu s publikom sigurno bolje snalazi od mene, svakako ima dosta toga da kaže o sebi, i sada to već čini sasvim samostalno i nezavisno. Ja mogu samo da joj povremeno zasmetam, budući da se već polako udaljavam od nje i posvećujem drugim stvarima. Predstavljam je, naravno, u svakoj prilici, ali njen kontakt s publikom je spontaniji i sadržajniji. Što se životnih promjena tiče, one su svakako vezane manje za sadašnji trenutak, a više za neke dalje odluke, prije svega za dalje posvećivanje pisanju koje je za mene posljednjih par godina dominantan način proizvodnje slika. Naravno da uz to idu i strepnje za buduća poređenja svakog mog rada sa uspjehom „Luzitanije”, ali to je u redu, tako i treba da bude”.
Kako ste došli baš na ovu ideju koju ste ovako maestralno odjenuli u romanesknu formu? Možete li da se sjetite ključnog podsticaja za isti korak?
“Mnogo toga je prethodilo „Luzitaniji”, rad u sferi vizuelne umjetnosti, rad sa studentima, pa i sam moj život, odnosno razni njegovi aspekti. Mnoge slike su se godinama taložile i u „Luzitaniji” našle pogodan trenutak da se iznova uobliče. U romanu ima nekoliko putnika, i svi oni nezavisno jedan od drugog putuju ili u Beograd ili iz Beograda, i u tim putovanjima se ponekad izgube, pa i nestanu. Ta tema nestajanja tiče se jednog, vjerujem, vrlo dominantnog osjećanja za mnoge koji, kao ja, žive u dva grada. Vrijeme tako u oba grada brže prolazi, ponekad zastrašujuće brzo, posebno u onom gradu koji osjećamo više svojim. Takođe, kroz roman se provlače mnoge slike tijela, neobični vodiči, kolekcije muzeja prirodnih nauka, i naravno psihijatrijski pacijenti, a sve su to teme i slike direktno povezane s nizom mojih nekadašnjih ili sadašnjih aktivnosti. Ključnih trenutaka bilo je više, ali jedan od najvažnijih bio je prijedlog izdavača da kratku priču, koju sam prvobitno napisao kao dio rada za jednu izložbu, razvijem u roman. I zaista, od te kratke priče godinu i po dana kasnije nastala je „Luzitanija”.
Šta je to zapravo Luzitijana?
“Luzitanija je ime rimske provincije koja se nalazila na tlu današnje Portugalije, a koja je ime dobila po starosjediocima te oblasti. Luzitanija je, takođe, ime britanskog broda koji je potopljen torpedom njemačke podmornice 1915. godine na putu od Njujorka ka Liverpulu, a koji je ime dobio po prethodno pomenutoj teritoriji. Luzitanija je, konačno, ime utopijske države nastale na tlu beogradske psihijatrijske bolnice te iste 1915. godine, a koja je ime dobila po prethodno pomenutom brodu. Pa ipak, pitanje šta je Luzitanija ostaje otvoreno, jer stanovnici te države, sasvim slobodni od stega prošlosti, u toj riječi traže sve drugo samo ne njeno s prošlošću povezano značenje. Mislim da je u osnovi uspješnosti države Luzitanije (a bila je to, bez sumnje, vrlo uspješna država, premda kratkog vijeka) upravo ta sloboda od prošlosti”.
Zanimljivo je da ta ista država, koliko god utopijska i kako god da je nastala, opstaje u ludnici zapravo negdje prosto postoji uz ako to možemo da kažemo, neku vrstu unutrašnjeg sklada, uprkos činjenici da je vode i čine s uma sišavši…
“Naravno da postoje mnogi primjeri koji nas podsjećaju da jednu državu i te kako mogu da vode pojedinci bez bilo kakve psihijatrijske dijagnoze, a koji su pritom patološki lažovi, paranoici, agresivni megalomani, mitomani, narcisoidne ličnosti, koji pritom okupljaju oko sebe iskompleksirane poltrone, mazohiste i mnoge individue sa potpuno iščašenim doživljajem stvarnosti. Takvi ljudi potom projektuju svoje osobine na šire okruženje, predstavljaju model koji građanin vidi kao uspješan, pa čak i onaj građanin koji u svemu tome svjesno raspoznaje prevaru i laž, ali se rado prilagođava tom stanju stvari zarad sopstvenih interesa. Malo ko se bavi psihijatrijskom dijagnozom takvih pojedinaca i takve sredine, a to je zato što je psihijatrijski pacijent oduvijek više društvena nego medicinska kategorija. Zato je i moguće da ono u čemu, iz jednog ugla gledanja, raspoznajemo psihotično stanje, iz drugog ugla prolazi kao državna strategija. U odnosu na sve to, država Luzitanija je jedna vrlo ozbiljna država”.
Podvlačite oštru, golemu zapravo razliku između gluposti i ludila. Kažete da je „glupost instrument vladanja”. Sudeći po našem iskustvu, ta Vaša tvrdnja je i te kako istinita. Da li Vam je bilo teško dok ste pisali ovaj roman, da li je bila potrebna hrabrost?
“Nije nikakva hrabrost potrebna, po mom mišljenju, da se naprave te paralele, možda je ponekad potrebna neka distanca. Postoje načini vladanja, upravljanja društvom koji se svode na održavanje beznađa, neizvjesnosti, besmislenih konflikata i nerazumijevanja svijeta koji nas okružuje. Mislim da je to osnovni način vladanja u Srbiji posljednjih godina, pa i mnogih ranijih godina, prije svega devedesetih. No, ovo sada je vrhunac samokontrole, autocenzure i održavanja privida. To je taj mazohistički sadržaj koji se sa političkih autoriteta prenosi na građane. Istovremeno, ono što predstavlja navodnu političku alternativu već godinama je zaprljano sopstvenim greškama i kukavičlukom, i zapravo je čitav politički prostor zakrčen i pretrpan. Prosto, previše nekorisnih ljudi zauzima taj prostor jer od toga imaju ličnu korist. I to je sve, prosto rečeno, užasno glupo, i ta je glupost naravno vrlo prepoznatljiva i vidljiva kome god je stalo da je vidi. Ali ljudi se na glupost rado naviknu jer ona nudi razumljiv – premda glup – okvir, i u tom okviru se gleda kakvo je vrijeme u Prištini, da li pada kiša, i s time povezane pojave”.
Kakvi su Vam književni planovi nakon „Luzitanije” i NIN-ovog priznanja?
“Nezavisno od priznanja, izdavač i ja smo već krajem prošle godine počeli da radimo na pripremi zbirke kratkih priča. Ne mogu još da kažem kada će to izaći, ali sada je to na dnevnom redu. U pitanju su priče koje su nastajale u dugom nizu godina, neke od njih kao prateći tekstovi mojih vizuelnih radova. Neke priče su s vremenom mijenjane, druge su ostale iste. Ipak, većina priča je nastala sasvim nedavno, ili u poslednjih par godina”.
Kako izgleda Vaša svakodnevnica u Italiji gdje živite?
“U Italiji sam u kontinuitetu od 1991. godine, s tim što sam oduvijek tražio, pa i nalazio, načine da Beograd i Firencu povežem, kroz projekte studentske razmjene, izložbe, i drugo. Od 2000. godine aktivno radim sa studentima umjetnosti, uglavnom američkim, i taj rad je za mene svakako bio od značaja za sve što sam od tada radio. U nekoj mjeri, i „Luzitanija” je nastala kroz rad sa studentima. Uporedo s početkom rada na romanu, prije par godina, počeo sam da, pri svom fakultetu u Firenci, držim predmet Arhivi tijela, posvećen predstavama ljudskog tijela, u saradnji sa firentinskim muzejima prirodnih nauka, a kasnije i s jednim psihijatrijskim dnevnim boravkom. Odgovori studenata na postavljene zadatke, u vidu performansa, video radova, crteža, instalacija, često su bili izuzetni. Mnogi od njih predstavljeni su u istim muzejima koje smo zajedno izučavali, i tom prilikom su posjetiocima omogućavali drugačije „čitanje” samih muzejskih kolekcija. S vremenom, i sam sam počeo da u izvjesnom smislu odgovaram na zadatke koje sam davao studentima i ti će se odgovori, u postupku pisanja, uobličiti u hodnike i lavirinte kroz koje će pojedini junaci „Luzitanije” lutati”.
