Nataša Ćulafić – Barjaktarović, nastavnica muzičkog koja je u Ivangrad donijela balet

Muzika je za mene život. I kada sam najsrećnija, i kada sam najtužnija. Nije važno koji je instrument u pitanju. Sa njom se radujem i uz nju tugujem“, počinje svoju priču za serijal Ljudi Berana, nastavnica muzičkog vaspitanja u penziji, rođena Ivangrađanka, Nataša Ćulafić – Barjaktarović (68), koja je prva u taj grad na sjeveru donijela balet.

Školu za osnovno muzičko obrazovanje je završila u Beranama, a Srednju muzičku u Sarajevu.

„Moja neostvarena ljubav je balet. Polagala sam prijemni za upis u čuvenu baletsku školu “Lujo Davičo” u Beogradu ali nisam primljena jer sam bila previsoka”, otkriva ona.

Po dolasku iz Sarajeva, počela je kao nastavnica da radi u muzičkoj školi u rodnom gradu, a jedna od njenih učenica je bila, na odsjeku za klavir, Marsela Kastratović – bivša direktorica ove škole.

Nedugo zatim je prešla u Osnovnu školu „Radomir Mitrović“ gdje je pored redovnih časova, rukovodila školskim horom i orkestrom, kao i ritmičko – baletskom sekcijom, i to punih pet godina.

„Sjećam se da je član orkestra bio današnji direktor Gimnazije „Panto Mališić“, Sreten Lutovac koji svirao harmoniku, dok je Mila Popović, koja se danas uspješno bavi baletom u Americi, bila u ritmičkoj sekciji. Semra Islamović je svirala harmoniku u orkestru, a kasnije se posvetila ritmici i folkloru u Njemačkoj, gdje i živi. Moram spomenuti i članicu hora Ivanu Mirčić, koja je još u osnovnoj školi pokazala izuzetan pjevački talenat, a to je kasnije potvrdila s obzirom da se godinama uspješno bavi muzikom iz hobija, kao i lokalnog pjevača Peka Malezića, koji je u orkestru škole svirao i pjevao”, kazala je nastavnica Ćulafić – Barjaktarović.

Karijeru nastavlja u Osnovnoj školi “Vuk Karadžić” i tu ostaje do penzije.

„Imali smo dva hora u školi – nižih i viših razreda. Sa horom viših razreda spremala sam dvoglasne i troglasne kompozicije”, ističe ona i dodaje da su svake godine hor, orkestar i ritmička sekcija – kojima je ona rukovodila, učestvovali na svečanosti povodom Dana škole ali i na drugim brojnim dešavanjima u gradu a i van njega, kao i takmičenjima opštinskog i regionalnog karaktera.

„Imali smo praksu u školi da u sklopu opšteg roditeljskog sastanka bude upriličen i muzički program. Jednom me je roditelj nekog od učenika pitao – jeste li nas pozvali na roditeljski ili na koncert (smijeh). Pored školskih aktivnosti učestvovala sam sa svojim učenicima na svečanostima povodom obilježavanja 50 godina Stonoteniskog saveza i 50 godina Učiteljske škole, zatim na državnom prvenstvu u organizaciji pomenutog saveza. Svake godine je hor škole učestvovao na priredbi povodom Štafete mladosti koja bi se održavala u centru grada. Sjećam se i organizovanog ispraćaja vojnika u JNA u sali Centra za kulturu”, priča nastavnica Nataša.

U posebnom su joj sjećanju učešće sa horom i ritmičkom sekcijom na velikoj svečanosti koja je upriličena povodom otkrivanja spomenika čuvenom Karađorđu u Barama kraljskim kod Andrijevice i proslava povodom obilježavanja 130 godina rada prve škole na sjeveru – “Vuk Karadžić”.

„Imali smo tu čast da nastupimo zajedno sa tamburaškim orkestrom iz beogradskog čuvenog restorana „Tri šešira“ koji se nalazi u Skadarliji. Tada smo izvodili pjesmu „Tiho noći“ od Branka Radičevića i to je jedan od mojih najdražih nastupa sa horom“, prisjeća se sa nostalgijom, i nastavlja:

„Učešće u programu povodom 130 godina rada Osnovne škole „Vuk Karadžić“, škole u kojoj sam provela tolike godine, za mene je bila velika čast“.

Sa svojim učenicima učestvovala je i na takmičenjima plesnih grupa.

„To je bilo nadmetanje grupa koje su dolazile iz gradskih škola, a na kojem su moje učenice dobile nagradu za koreografiju“.

Tokom svoje bogate pedagoške karijere predavala je solfeđo, držala časove solo pjevanja, klavira i harmonike. Zna još da svira flautu i gitaru. Njena velika strast je balet i prva je u Ivangrad donijela balet i osnovala ritmičko – baletsku sekciju.

Nataša je formirala gradski hor koji nažalost nije opstao jer nisu postojali uslovi.

Radila je tokom 90-tih kao saradnik Radio Berana uređujući, zajedno sa koleginicama, emisiju posvećenu velikim stvaraocima iz svijeta klasične muzike, poput Mocarta, Baha…

U mladosti se aktivno bavila gimnastikom i osvajala trofeje i priznanja na takmičenjima. Kao dvanaestogdišnja djevojčica se prvi put pojavila na sceni, i to na koncertu muzičke škole.

Zna da kaže: „Što je Vuk Karadžić bio za srpski jezik, to je Mokranjac bio za muziku“.

Udovica je i ima troje djece, dva sina i ćerku, kao i dvoje unučadi. Njen pokojni suprug je takođe bio prosvjetni radnik.

Otišla je u prijevremenu penziju 2006. godine iz zdravstvenih razloga. Iako se penzionisala, i danas, kad joj se neko obrati za pomoć, drži časove, nastojeći tako da svoje znanje prenese novim generacijama.

Muzike se nikada nije odrekla i poručuje:

„I kada bih se ponovo rodila, odabrala bih isti poziv i rad sa djecom“.