Da su reprizna izvođenja djela jednako važna kao i premijerna izdanja kojima se obogaćuje i širi repertoar, pokazao je preksinoćni nastup Crnogorskog simfonijskog orkestra u CNP-u.
Predvođen maestrom Grigorijem Kraskom, naš orkestar je još jednom izveo dva ostvarenja ranoromantičarsku „Simfoniju br. 4“ Roberta Šumana i poznoromantičarsku simfonijsku poemu „Til Ojlenšpigel“ Riharda Štrausa, pokazavši kroz sve interpretativne parametre sverastuću zrelost sa svakim novim nastupom.
Simfonija 4
Ono što reprizno izvođenje Šumanove „Simfonije broj 4“ razlikuje od prethodnih jesu brojni detalji poput izvrsno obojenog pratećeg (ležećeg) tona nad vodećom melodijom na samom početku djela, nadalje izvrsno organizovanog valovitog dinamičkog plana, kao i sugestivnije vođenje tematskih linija. Za razliku od klavirskih ciklusa ili pojedinih simfonija koje upućuju na vanmuzički sadržaj i inspiraciju, ova simfonija spada u red djela apsolutne muzike. Ipak, povezani stavovi ukazuju na kompozitorovu ideju da djelo nazove „simfonijskom fantazijom“, što se i dalo osjetiti tokom izvođenja crnogorskih simfoničara. U odnosu na ranija izvođenja oni su iskazali daleko veći senzibilitet i suptilnost u interpretaciji lirskih segmenata, dok je prostor drame još direktnije i snažnije oblikovan. Progresivnu nit u simfoniji maestro Krasko je transparentno vodio do moćno zaokružene završnice koja predstavlja i težište simfonije.
Til Ojlenšpigel
I u nastavku programa, u „Tilu Ojlenšpigelu“, simfonijskoj poemi koja stoji u predvorju novog vremena modernizma, ansambl je iskazao značajan interpretativni progres. Jedan od težih zadataka u ovoj partituri jeste pravovremeno „uvezivanje“ nastupa solista i orkestarskih grupa, kao i precizna artikulacija kojom u zvuku treba dočarati karakterne osobine glavnog protagoniste poput dosjetljivosti i duhovitosti. Solistički nastupi naših muzičara su ovu „priču“ živopisno retorički povezivali, a uvjerljivo su ostvarivani mnogobrojni dijalozi među sekcijama, kao i sveukupno muziciranje kompletnog ansambla.
Maestro Krasko je vješto preobražavao dvije teme koje su se provlačile kroz nizove muzičkih epizoda. On je stvarao jednu interaktivnu atmosferu među muzičarima ansambla koja je dovela do ubjedljivog epiloga „Vragolija Tila Ojlenšpigela“, nakon kojeg je uslijedio bis na kojem je odsviran „Rakoci marš“ Hektora Berlioza. Ono što se tokom interpretacija djela sve vrijeme nametalo jeste daleko veće samopouzdanje (godinama građeno na čvrstim temeljima) i s pravom veća vjera u sopstveni kvalitet, koje prepoznaje publika kako u Podgorici, tako i na brojnim gostujućim koncertima Crnogorskog simfonijskog orkestra.
