Crvena, sočna i rashlađena lubenica pravi je melem za tijelo u vrelim ljetnjim danima.
Gasi žeđ, otklanja umor, popravlja raspoloženje starih i mladih, daje energiju i radni elan, a preporučuje se i u ishrani ljudi sa bolestima srca, krvnih sudova, žuči i jetre.
Osim što gasi žeđ, lubenica vrlo povoljno djeluje i na rad organa za varenje i izlučivanje vode iz organizma.
Lubenica je izvrstan izvor vitamina C, A, B6, B1, kalijuma i magnezijuma, sadrži mnogo vode, a ima samo 30 kilokalorija na 100 grama. Jedno parče lubenice pruža čak 25 odsto dnevnih potreba za vitaminom C, koji je važan za zdrave zube i desni, pomaže u apsorpciji gvožđa, u održavanju zdravlja vezivnog tkiva kože, imunološkim funkcijama i zacjeljivanju rana. Ovaj vitamin ima i antioksidativna svojstva, pa sprečava oštećenje ćelija neutralizacijom slobodnih radikala – molekula za koje se vjeruje da su povezani sa starenjem i pojavom određenih bolesti.
Sve je više dokaza da ljudi koji jedu dovoljno voća i povrća kako bi zadovoljili dnevne potrebe za vitaminom C, imaju zdraviji krvni pritisak od onih koji ne jedu dovoljno tih važnih namirnica.
Lubenica je takođe odličan diuretik jer sadrži čak 92 odsto vode pa samim tim stimuliše rad bubrega. Povećava stvaranje urina, što pogoduje izbacivanju toksina iz organizma. Takođe, olakšava tegobe osobama sa kamenjem u žuči, bubrezima ili bešici, utiče na njihovo rastvaranje i izbacivanje, uz istovremeno sprečavanje stvaranja novih kalcifikata.
Konzumiranjem lubenice olakšava se metabolizam, normalizuje crijevna flora i peristaltika. Takvo djelovanje se postiže zahvaljujući kompleksnom sadržaju važnih sastojaka.
Njen prijatan i osvježavajući ukus prvi su otkrili narodi pustinje Kalahari u Africi. Pošto se sastoji uglavnom od vode, putnici su je upravo zbog toga nosili kao zamjenu za vodu ‒ loptasti sočni plodovi bili su prirodna čuturica koja je pružala pravo osvježenje. Ti putnici su prvi razmijenili njene plodove sa drugim trgovcima i stanovnicima pored čijih domova su prolazili. Ubrzo je lubenica osvojila čitav afrički kontinent. U 13. vijeku stigla je i u Evropu, a uz pomoć robova je prenijeta dalje u Ameriku.
Na planeti je danas uzgajaju svuda gdje može da uspijeva, ali u proizvodnji prednjači Kina.
Po ukusu i hranljivoj vrijednosti poredi se sa najboljim vrstama voća, mada se u strogo botaničkom pogledu ubraja u povrće, u porodicu tikvi, u kojoj se, između ostalih, nalaze krastavac i bundeva. Budući da se najčešće jede neprerađena, mnogi je ipak ubrajaju u voće.
Može se koristiti na mnogo različitih načina i u, naizgled, nemogućim kombinacijama. Pored upotrebe u svježem stanju, plodovi mogu da se prerade u sirupe, sokove, džemove, slatko, može se jesti grilovana, sa sirom (naročito fetom ili kozjim), dok se iz sjemena ekstrahuje kvalitetno ulje bogato vitaminom D.
Za pivopije tu je i verzija fermentirane lubenice u omiljenom muškom piću, a za ljepši pol ‒ likeri, punč ili kokteli.
