Velike razlike u platama i uslovima rada između bivše Zapadne i Istočne Njemačke opstaju decenijama nakon ujedinjenja. Glavni problem je mali broj poslova na istoku koji su regulisani kolektivnim ugovorima.
Skoro trideset godina od pada Berlinskog zida nejednakosti nekadašnje Zapadne i nekadašnje Istočne Njemačke ostaju ogromne. Poslanička grupa Ljevice je objavila analizu podataka Saveznog zavoda za statistiku prema kojoj su zaposleni na zapadu zemlje prošle godine radili 1.279 sati u prosjeku, dok su na istoku radili 1.346 sati. Taj višak od 67 sati proizilazi ako se glavni grad Berlin računa u istok, a ako se računa u zapad, razlika je još i veća-75 sati.
No u zapadnim pokrajinama su znatno više plate-u prosjeku 35.084 eura bruto godišnje po zaposlenom, što je skoro pet hiljada eura više od istoka (30.172). Najbolje plate su u gradu-pokrajini Hamburgu (40.771), a najniže u Meklenburgu Prednjoj Pomeraniji (27.520).
“Kada se Istočni Njemci osjećaju kao građani drugog reda, brzo bivaju proglašeni istočnjacima koji previše kukaju. Pri tome svaka statistika daje empirijsku bazu ovog kolektivnog osjećaja”, piše socijalistički dnevnik Nojes dojčland (Berlin).
Berliner cajtung piše: “Razlike u platama počivaju i na tome što koncerni koji dobro plaćaju svoje centrale i najveće djelove proizvodnje u Njemačkoj imaju ukotvljene u starim saveznim pokrajinama (bivša Zapadna Njemačka, prim. red. DW), dok na istoku dominiraju manje solventni mali i srednji preduzetnici. (…) Osim toga je euro na istoku u prosjeku vrjedniji nego na zapadu-kirije ili javni prevoz su recimo jeftiniji između Rudnih gora i Baltičkog mora (bivša Istočna Njemačka, pri. red. DW).“
“Bez obzira na to podaci ukazuju na neprihvatljivo stanje”, dodaje list.
“U istočnim saveznim pokrajinama je svega četvrtina firmi vezana kolektivnim ugovorima pojedinih branši, a dva odsto kolektivnim ugovorima u okviru preduzeća. Na zapadu ti procenti iznose 47 plus 8. I mnogi kolektivni ugovori predviđaju razlike u platama na istoku i zapadu, recimo u branši mehaničara motornih vozila, hemijskoj industriji, građevini ili konditorskoj djelatnosti”, podsjeća berlinski list i zaključuje:
“Takve razlike u zaradama-a pogotovo različita nedjeljna radna vremena-su u većini branši suvišni i treba ih ukinuti. Još je važnije da se ojačaju kolektivni ugovori: Tu bi Savezna vlada morala da ovlasti sebe da lakše nego do sada proglašava da kolektivni ugovori važe univerzalno”.
Merkiše odercajtung, list iz Frankfurta na Odri, jednog od najistočnijih njemačkih gradova, piše: “Skoro trideset godina od pada Zida se, makar po pitanju zarada, mora ustanoviti: zapadnonjemačka prednost nije se istopila i to se neće desiti ni ubuduće. (…) Nema razloga za pretpostavku da će istočnonjemačka privreda ikada dostići nivo zapadnonjemačke. To važi za produktivnost, plate i penzije. Ali nema nikakvih razloga da se nastavi podjela zapad-istok po pitanju radnih vremena”.
