Kako je presuda za ubistvo Stambolića otkrila umiješanost državnog vrha

Presuda za ubistvo Ivana Stambolića i budvanski atentat na Vuka Draškovića otkrila je kako je cio državni vrh bio uključen u zločin, a Legija imao ključnu ulogu.

Utvrđeno je da je zločine naredio tadašnji predsjednik SRJ Slobodan Milošević i da su bile uključene državne strukture Vojske, DB, i udarna pesnica režima “crvene beretke”, ali i vođe zemunskog klana, a da je sve organizovao i koordinirao upravo Ulemek.

Presuda koju je 18. jula 2005. izreklo vijeće Specijalnog suda sudije Dragoljuba Albijanića bila je prva od četiri Ulemekove osude na 40 godina i došla je kao iznenađenje za njegovu odbranu i saradnike koji su bili skoncentrisani na druge postupke, a prije svega onaj za ubistvo premijera Zorana Đinđića.

“Milorad Ulemek je po nalogu Slobodana Miloševića organizovao kriminalnu grupu s ciljem da ubijaju Miloševićeve političke protivnike. Ovo nije političko suđenje, već suđenje za najteže krivično djelo ubistva i zbog toga je važno”, rekao je sudija Albijanić prilikom izricanja kazne od 40 godina zatvora komandantu zloglasne Jedinice za specijalne operacije.

Ulemek je tada pokušao da pokaže hladnokrvnost, pa je salutirao veću i lupio potpeticama, ali šok i ljutnju nisu sakrivali njegovi saradnici u publici. Kako to da nedodirljivi Legija sa državnom dozvolom za ubijanje čiji nadimak izaziva strah sada bude osuđen od države?

Međutim, dokazi koji su kasnije potvrđeni i na dvije sudske instance u Vrhovnom sudu, bili su neumoljivi. Presuda je postala pravosnažna dvije godine kasnije jula 2007.

Najteži udarci za odbranu bili su iskazi dvojce ljudi upravo iz Miloševićevih struktura za ubijanje. Jedan je uživao neograničeno povjerenje Ulemeka i bio je šef njegovog obezbjeđenja Nenad Šare Škene, a onda je postao svjedok saradnik i svjedočio je i u drugim postupcima. Šare nije samo priznao da je učestvovao u ubistvu Stambolića, niti je samo detaljno ispričao kako je Ulemek izdao naređenje, kako su pratili i zatim ubili žrtvu, i ko je sve učestvovao, već je istražiteljima otkrio na Fruškoj gori i jamu sa posmrtnim ostacima nekadašnjeg predsjednika Predsjedništva Srbije.

Drugi čovjek čiji iskaz razotkrio Miloševićev sistem za ubijanje bio je visoko pozicionirani šef DB Radomir Marković. On je u istrazi detaljno priznao kako je upravo Milošević naredio politička ubistva i to je potpisao u prisustvu advokata. Priznanja je pokušao da negira na suđenju, ali je dobio 15 godina za ubistvo Stambolića i atentat na Draškovića.

Još jedan od Ulemekovih saboraca kog je posebno izabrao za “specijalne zadatke” – politička ubistva Leonid Milivojević je u istrazi priznao da je učestvovao u ubistvu Stambolića i atentatu na Draškovića i detaljno je opisao kako su zločini počinjeni. Istražiteljima je opisao atentat na Draškovića i još jedan učesnik zločina i Ulemekov čovjek od povjerenja Nenad Ilić.

Tako je pravosnažno utvrđeno da je Ulemek, postupajući po direktnom naređenju Miloševića “nakon više održanih sastanaka u Institutu za bezbjednost u Beogradu i na drugim neodređenim mjestima, za ubistvo Stambolića, odnosno atentat na Draškovića izdao nalog pripadnicima kriminalne grupe koju je oformio – državnim službenicima iz JSO-a Branku Berčeku, Dušku Maričiću, Leonidu Milivojeviću, Nenadu Bujoševiću i Nenadu Iliću, zajedno sa svjedokom saradnikom Nenadom Šareom”.

Osuđeni su još Radomir Marković i Milorad Bracanović, oficir bezbjednosti JOS i kasnije zamjenik šefa BIA. Postupak protiv Miloševića i načelnika Generalštaba Nebojše Pavkovića je razdvojen zbog njihovih suđenja u Hagu. Oni nisu osuđeni, ali je Milošević u pravosnažnoj presudi označen kao naredbodavac, a Pavković kao pomagač koji je pružio logističku pomoć atentatorima na Draškovića u Budvi. Atentatori su imali pomoć Vojske, koja im je dala vozilo i legitimacije da priđu Draškoviću, kao i helikopter da odu iz Crne Gore. Pomoć su pružili i Dušan Spasojević Šiptar i Mile Luković Kum, vođe “zemunaca” koje su sa atentatorima bile u Budvi.

Na lidera SPO pucano je 15. juna 2000. i čudom je preživio. Bio je ranjen sa obje strane glave. Stambolić je mučki ubijen jer su ga zločinci ostavili da neposredno pred smrt vezan kleči pet minuta nad iskopanom jamom. Ubijen je sa dva hica u potiljak, a tijelo je posuto živim krečom.

Odbrana i 2018. godine

Odbrana optuženih čak i 2018. pokušava da dovede u pitanje najbolniju pravosnažnu presudu za Miloševićev režim. Bombastično su predali zahtejv sudu nudeći ljekarsku potvrdu 13 godina posle presude da je krvna grupa Branka Berčeka, koji je osuđen kao neposredni ubica Stambolića i atentator na Draškovića, AB, što je navodno suprotno nalazima vještaka na suđenju. Međutim, na žalost odbrane, presuda je vrlo precizna i krvna grupa nije uopšte dokaz. Naime, na hirurškim rukavicama koje je koristio atentator na Draškovića nađeni su tragovi krvi i vještaci navode da to može da bude krvna grupa O, ali da to ne mogu pouzdano da tvrde i navode razloge zbog čega je to tako. Jedan od razloga je što hirurške rukavice imaju u sebi sredstvo protiv znojenja, što ijnalaz o krvi. Berček je identifikovan zahvaljujući otiscima prstiju u stanu koji su koristili atentatori, kao i izjavama brojnih svjedoka, ali i samih optuženih.