Od veličanja do odlikovanja: Odnos Srpske crkve prema ratnim zločincima

Od veličanja do odlikovanja i proglašavanja za svece. Brojni su primjeri ovakvog odnosa Srpske pravoslavne crkve (SPC) i njenih predstavnika prema osuđenim ratnim zločincima iz bliže i dalje prošlosti, piše Radio Slobodna Evropa RSE.

“SPC istoriju posmatra kroz etnofiletističku (nacionalističku) prizmu u kojoj je srpska strana večita žrtva”, kaže istoričar Vladimir Veljković.

U tom se kontekstu, dodaje, može tumačiti revizionizam kako ratova devedesetih, tako i Drugog svjetskog rata.

“Kako se devedesete tumače kao ‘neminovni sukob’ različitih etničkih grupa, onda se i u istoriji poseže za onim pokretima, ličnostima i sukobima koji su tom ratu prethodili. U oba slučaja se izbjegava uloga i odgovornost crkvenih djelatnika”, navodi Veljković.

Iz SPC nisu odgovorili na pitanja Radija Slobodna Evropa povodom odnosa prema ratnim zločincima iz Drugog svjetskog i ratova na prostoru bivše Jugoslavije devedesetih.

Odnos Srpske crkve prema saradnicima okupatora

Izjava mitropolita SPC u Crnoj Gori Joanikija, koji je četničkog komandanta Pavla Đurišića nazvao “velikim junakom nepobjedivog karaktera”, posljednja je u nizu onih koje su izazvale oštre osude dijela javnosti.

Đurišićeve jedinice odgovorne su za masakar muslimanskih civila na sjeveru Crne Gore, u Sandžaku i istočnoj Bosni tokom Drugog svjetskog rata, a njegova uloga potvrđena je brojnim dokumentima i izvještajima iz tog vremena.

Za “vojničke vrline”, odlikovan je Hitlerovim gvozdenim krstom.

“To je taj anti-antifašizam o kojem je jako dobro pisao (sociolog) Todor Kuljić, gdje vama fašizam i nacizam kao ideologija nije problem zbog stavova koje zastupa, nego je problem samo onda kada su Srbi žrtve tih ideologija”, kaže Branimir Đurović, istraživač nevladine Inicijative mladih za ljudska prava.

Istoričar Vladimir Veljković podsjeća i na primjere kanonizacije episkopa koji su u Drugom svjetskom ratu sarađivali sa okupatorima.

Među njima je Irinej Ćirić, koji je uz službu poglavara SPC Porfirija 2022. proglašen za sveca.

Crkva je saopštila da je tokom Drugog svjetskog rata iz mađarskog logora Šarvar “spasao 3.000 srpske djece, trudnica i majki sa odojčadima”, a potom ih udomio u 55 eparhija u Vojvodini.

“Zanemarila se međutim činjenica da je Irinej Ćirić bio saradnik mađarskog okupatora i neko ko je i politički radio u korist okupatora”, navodi Veljković.

Tadašnji lider Mađarske i Hitlerov saveznik Mikloš Horti imenovao je 1943. Ćirića za člana gornjeg doma mađarskog parlamenta, a episkop Srpske crkve ostao mu je lojalan i nakon rata.

“U Crnoj Gori imamo još drastičnije primjere kada su kanonizovani sveštenici za koje se zna da su počinili ratne zločine”, dodaje Veljković.

Među njima je Milorad Vukojičić, poznatiji kao “pop maca” (macola) i “pop koljač”, pripadnik četničkog pokreta koji je u Crnoj Gori počinio niz zločina zbog kojih je nakon rata osuđen i pogubljen. Proglašen je za sveca 2005. godine.

Iste godine za sveca je proglašen i sveštenik Slobodan Šiljak, koji je strijeljan 1943. pod optužbom da je učestvovao u teškim zločinima nad stanovništvom u Pljevljima.

Na odluku SPC tada su reagovale porodice ubijenih, a Crkva je odbacila navode da su njihovi sveci činili ratne zločine.

“Veličanja zločina iz Drugog svjetskog rata i iz devedesetih dio su ideologije koja se samo nadovezuje”, kaže Branimir Đurović iz Inicijative mladih za ljudska prava.

Uloga Srpske crkve u ratovima devedesetih

“Neki procesi su tekli paralelno i SPC je u liku nekih sveštenika i vladika uzela učešće u ideološkoj pripremi za ratove od osamdesetih godina”, navodi istoričar Vladimir Veljković.

Tokom sukoba koji su uslijedili, SPC je učestvovala u nacionalističkoj propagandi, a pojedini njeni predstavnici otvoreno su podržavali srpske oružane snage i ratne ciljeve tadašnjeg režima Slobodana Miloševića.

Snimak sveštenika koji blagosilja pripadnike paravojne formacije “Škorpioni” prije nego što će jula 1995. u Trnovu strijeljati šestoricu srebreničkih civila obišao je svijet.

“I pojedine vladike su se potpuno poistovetile sa srpskom stranom, što je uključivalo i opravdanje te strane, ma šta da je ona činila. Imamo video zapis vladike Kačavende koji stiže u Srebrenicu u julu 1995”, podsjeća Veljković.

Podrška ratnim liderima

Uz druge kontroverze koje prate njegov lik i djelo, nekadašnji vladika zvorničko-tuzlanski Vasilije Kačavenda ostaće upamćen po bliskim vezama sa srpskim ratnim liderima u Bosni i Hercegovini Radovanom Karadžićem i Ratkom Mladićem, koji u Hagu služe doživotne kazne zatvora zbog genocida u Srebrenici i drugih ratnih zločina.

Na suđenju Mladiću prikazan je snimak na kojem tadašnji zapovjednik Vojske Republike Srpske Milenko Živanović izveštava Kačavendu o “operaciji Srebrenica”, izmamljujući mu osmjeh informacijom – da je minaret džamije “poravnat”.

Kačavenda je čestitao “hrabrom generalu i srpskim Obilićima”.

“Evo, dočekujemo radosne dane, polako se približavajući onom trenutku kada će se ponovo poslije kosovske bitke ujediniti i vaspostaviti srpska država”, rekao je Kačavenda.

Crkva nije dovodila u pitanje njegovu visoku poziciju u hijerarhiji, a razriješen je tek 2013. nakon što je podnio ostavku “iz zdravstvenih razloga” u vrijeme kada su se protiv njega pojavile optužbe za pedofiliju.

Iste optužbe i drugi skandali pratili su nekadašnjeg vladiku mileševskog Filareta, koji se devedesetih u svešteničkoj odori slikao sa mitraljezom, ali i lobanjom za koju je u video snimku tvrdio da pripada “srpskom dječaku kojeg su ubile hrvatske ustaše”.

Ni njegova pozicija nije dovođena u pitanje. Razriješen je dužnosti episkopa 2015, ali Crkva nikada nije objavila razlog.

Ordenje za osuđene ratne zločince

Prije nego što je razriješen, vladika Filaret je ordenom “Bijelog anđela prvog reda” odlikovao haškog osuđenika Vojislava Šešelja.

U obrazloženju eparhije mileševske tada je navedeno da se visoko odlikovanje dodjeljuje “četničkom vojvodi, pobjedniku Haškog tribunala”.

“Dragi prijatelju, brate Vojo, vama je bog dao da operete ljagu sa srpskog naroda, koliko ste mogli, razumije se teško je bilo, ali mi smo pratili i čestitamo vam na vašoj hrabroj, srpskoj, junačkoj borbi”, rekao je Filaret 2015. dodjeljujući Šešelju orden.

Vojislav Šešelj je u Hagu osuđen na 10 godina zatvora zbog podsticanja progona i prisilnog raseljavanja hrvatskog stanovništva u vojvođanskom selu Hrtkovci 1992. godine.

Do optuženičke klupe međunarodnog suda odvela ga je politika ujedinjenja “svih srpskih zemalja” u takozvanu veliku Srbiju, ratnohuškački govori i organizacija paravojnih jedinica tokom ratova devedesetih.

Odlikovao ga je još jedan predstavnik SPC poznat po podršci ratnoj politici Srbije, mitropolit crnogorsko-primorski Amfilohije.

“Nalazimo se vremenu velike nepravde, prelama se preko srpskoga naroda. Jedan od onih koji su branitelji pravde, božije pravde, jeste vi gospodine Šešelj”, rekao je Amfilohije 2015. uručujući Šešelju orden.

Mitropolit SPC u Crnoj Gori, koji je umro 2020. tokom pandemije koronavirusa, je tokom ratova u bivšoj Jugoslaviji otvoreno podržavao srpske snage u Hrvatskoj i Bosni i Hercegovini.

U januaru 1992. otvorio je vrata Cetinjskog manastira komandantu srpske paravojne formacije Željku Ražnatoviću Arkanu, koji je sa svojim pripadnicima, naoružan dugim cjevima, “čuvao manastir” od Cetinjana.

Treće odlikovanje od Srpske crkve, Šešelj je dobio 2022. godine.

Orden mu je uručio bački vladika Irinej ispred eparhije novogračaničko-srednjezapadnoameričke, navodeći da mu je “pripao dio časti” i ta “prijatna dužnost”.

Odlikovanje je iste godine dobio i general Vladimir Lazarević koji je u Hagu osuđen zbog pomaganja i podržavanja zločina protiv čovječnosti nad kosovskim Albancima.

Lazarević je odlikovan zbog “njegovanja čovjekoljublja i pravoslavnih vrijednosti”, a orden mu je dodijelio tadašnji vladika Pahomije koji je svojevremeno optužen za pedofiliju.

Iako mu je nekoliko puta suđeno, Pahomije je oslobođen optužbi, a SPC ga je 2024. unaprijedila u mitropolita.

‘Na liniji’ vlasti

“Danas se nastavljaju prakse poricanja i revizionizma koje predvode institucije, ali upravo zbog uloge koju je Srpska pravoslavna crkva imala u ratovima devedesetih”, navodi Branimir Đurović iz Inicijative mladih za ljudska prava.

Poput vlasti, SPC negira genocid nad više od 8.000 Bošnjaka u Srebrenici, ali i druge zločine srpskih snaga.

Tako je predsjednik Srbije pred odlazak na sednicu Generalne skupštine Ujedinjenih nacija 2024. dobio “blagoslov” patrijarha Porfirija za protivljenje Rezoluciji o Srebrenici.

Crkva i nakon rata na Kosovu prati državnu politiku odbijanja priznanja nezavisnosti te zemlje.

Prethodni poglavar Irinej poručivao je da “srpsku baštinu treba braniti milom ili silom”.

Njegov nasljednik, patrijarh Porfirije izjavio je 2024. da SPC “ne može biti dio bilo kakvih političkih pregovora i sporazuma” o Kosovu.

Položaj SPC dio je Sporazuma o putu normalizacije odnosa, koji je postignut 2023. godine u pregovorima koji se vode pod okriljem Evropske unije.

Srpsku crkvu su 2023. pratile i optužbe da se u njenim prostorijama na Kosovu skladišti švercovano oružje, što je SPC negirala.

U manastir Banjska se nakon oružanog napada na kosovsku policiju u septembru 2023. sklonila grupa Srba predvođena Milanom Radoičićem.

Eparhija raško-prizrenska je tada saopštila da je zabrinuta jer je “grupa naoružanih, maskiranih ljudi upala blindiranim vozilom, razbivši zatvorenu kapiju manastira”.

Crkva je odbila ponudu kosovskih institucija da finansiraju saniranje štete u manastiru.