Kada je Ana Brnabić u junu 2017. godine preuzela Vladu Srbije, kao prva deklarisana LGBT osoba na ovim prostorima na ovako visokoj državnoj funkciji, očekivanja naprednog dijela srpske javnosti – i šire – bila su ogromna, piše Slobodna Dalmacija.
Prije svega, velike nade u nju je polagala srpska LGBT zajednica, koja ju je nešto ranije – dok je bila ministarka uprave – proglasila za gej ikonu za 2016. „zbog doprinosa unapređenju položaja te zajednice”, jer „ odlučivši da ne krije svoju seksualnu orijentaciju i učešćem na prošlogodišnjoj Paradi ponosa pokazala izuzetnu hrabrost”.
U obrazloženju nagrade je navedeno i da je vidljivost koju je LGBT zajednica u Srbiji stekla njenim imenovanjem na ministarsku funkciju „nemjerljiva“, i da će imati „pozitivne efekte na smanjenje homofobije u društvu i podsticanje drugih LGBT osoba da ne sakriti se“.
Ova očekivanja su se svakako samo povećala kada je Ana Brnabić sljedeće godine postala premijer. Ali u nju nisu vjerovali samo homoseksualci – novoj, „Brnabićevoj Srbiji“, nadali su se i širi slojevi društva.
Rezultat: apsolutna nula
Tada se mislilo da će prvi gej premijer Balkana modernizovati srpsko društvo, bar u smislu opuštanja od rigidnog nacionalizma koji Srbiju gotovo bez prekida trese već trideset pet godina.
Verovalo se da će osoba iz manjinske zajednice, koja mora da osjjeti posljedice nacionalističkog pogleda na svijet, odvesti Srbiju u drugom pravcu.
Danas, šest juna kasnije, kada premijerka Brnabić javno nudi ostavku kao rezultat masovnih protesta „Srbija protiv nasilja” koji su doveli do vanrednih izbora, vrijeme je da se njen mandat sumira u smislu tih očekivanja.
Ova operacija nije teška: rezultat je apsolutna nula.
Sve što je tlačilo Srbiju prije Ane Brnabić i sada je tlači.
Ispostavilo se da je gej premijer samo lažno progresivna maska koja je Zapadu trebalo da signalizira da se na Balkanu pojavila moderna, tolerantna Srbija i da zaslužuje otvoren put ka EU integracijama.
A za to vrijeme, svih šest godina svog mandata, predsjednik Srbije Aleksandar Vučić nastavio je autokratski da vlada državom, svodeći opoziciju i nezavisne medije na statističku grešku, ne dozvoljavajući da se društvena atmosfera ni malo opusti, i da premijer nikada nije osporio da „Vučićeva Srbija““.
Ispostavilo se, ukratko, da je premijerka Brnabić poslužila kao „smokvin list“ Vučićevom režimu.
„Hrabra Vučićeva lezbejka“
Zapravo, desilo se upravo ono na šta je upozoravala neka srpska opozicija prije šest-sedam godina, dok je buduća premijerka još bila ministarka, došavši na to mjesto sa mjesta direktorke američke kompanije za razvoj vjetroparkova „Kontinental Vetar Srbija“ (CVE).
Upravo ovaj posao u CVE je izvor velike afere koja se vezuje za ime Ane Brnabić.
Srpski mediji su sredinom 2015. objavili transkripte prisluškivanih razgovora prethodne direktorke CVE Lidije Udovički, koja se sagovorniku požalila da Nikola Petrović, direktor „Elektromreže Srbije” – inače Vučićev kum – pita nju za dva miliona eura kako bi CVE-ove vjetroparkove povezali na srpsku mrežu – energetska mreža.
Ključnu ulogu u zataškavanju afere imala je tada, prema pisanju medija, Ana Brnabić, koja je kao direktorka CVE javno demantovala tvrdnje prethodne direktorke o korupcionaškim i reketarskim aktivnostima Vučićevog kuma.
Zauzvrat, pisali su srpski mediji, Vučić je Anu Brnabić nagradio ministarskom, a potom i premijerskom foteljem.
Tako je Ana Brnabić postala „hrabra lezbejka koja zataškava Vučićeve poslove”. Zato ona kao premijer nije mogla da doprinese modernizaciji srpskog društva.
