Odnos prema trudnoći i rađanju treba da bude prirodan kao i sam fenomen

Borba protiv bola nije samo medicinski nego i civilizacijski iskorak. Međutim, kad je riječ o bolu u porođaju, to nije patološko stanje već vrlo značajna karika u samom fiziološkom procesu rađanja, koji pokreće cio mehanizam dešavanja, komunikacije između majke i bebe, koji koordiniraju jedan komplikovan i savršen fiziološki proces rađanja.

U želji za apsolutnom sigurnošću pretvorili smo taj najčešće prekrasni fiziološki proces, u bolest koja zahtjeva intezivnu njegu za majku i dijete. Sa druge strane, savremena prenatalna njega u odnosu na ono kako su trudnoća i porođaj nekada tekli, dovela je do smanjenja stope smrtnosti trudnica i porodilja za 95 odsto, a djece za 90 odsto. Ginekolog dr Vojislav Miketić za Dnevne novine kaže da je svaki porođaj različit iako naoko možda izgleda sličan.

“Svaki porođaj, koliko god izgledao sličan je različit, kao što smo i mi svi različiti. Porođaju treba pristipati kao jednom božanskom činu rađanja i donošenja na svij et jednog novog bića, člana porodice i člana našeg društva”, kazao je on, dodajući da postoje bolesti specificne za trudnoću (trudnoćom izazvana hipertenzija, šećerna bolest, kao i bolesti sa kojima trudnica ulazi u trudnoću.

“Porođaj ne može biti bolest, u rijetkim situacijama može da bude “izbačen” iz savršenog toka kakvim ga je napravila priroda. Takve situacije su rijetke i u najčešćem broju slučajeva se riješe povoljno po majku i bebu. Nažalost ne postoji “savrsenstvo” jer je ono samo po sebi neprirodno. I u najrazvijenijim zemljama određeni mali procenat porođaja završi se fatalnim ishodom. I to je u ovom slučaju priroda”, smatra on.

Upoređujući porođaj nekad i sad, dr Miketić ističe da su se 90-tih godina prošlog vijeka trudnice indukovale sa 38 nedelja trudnoće da bi poslije 20 godina žene porođaj doživljavale kao traumu zbog iste stope mortaliteta i morbidiliteta, većeg broja povreda u porođaju i većeg broja instrumentalno i operativno završenih porođaja. Zatim dolazi do novog trenda, povratka prirodi i porođaju kao prirodnom i fiziolokom fenomenu.

Vazna uloga porođajnog bola, naglašava naš sagovornik, jasna je, odnosno “kada poremetimo jednu kariku u lancu, kao što je porođajni bol možemo dobiti negativan domino efekat. Načini za ublažavanje istog su različiti a pravo na informisanost i izbor porodilja su od najveće važnosti.

“Jako je značajno da trudnica ima pravo na izbor. Vježbama disanja, relaksacijom i drugim metodama trudnica može sebi olakšati porođaj bez upotrebe ljekova. Takođe značajno je da trudnica zna da ima i svoja prava u porođaju i da mora učestvovati u donošenju svih odluka. Ona može i treba postaviti sva pitanja koja je zanimaju i donijeti odluku na osnovu svojih želja. Borba protiv bola nije samo medicinski nego i civilizacijski iskorak. Međutim, kad pričamo o bolu u porođaju, to nije patološko stanje već vrlo značajna karika u samom fiziološkom procesu rađanja, koji pokreće cio mehanizam dešavanja komunikacije između majke i bebe koji koordiniraju jedan komplikovan i savršen fiziološki proces rađanja”, istakao je on.

O epiduralnoj anesteziji Miketić kaže da se “iskljucivanjem porođajnih bolova uz epiduralnu analgeziju remeti prirodni tok stvari”.

“Ljekovi koji se daju u sklopu nje u prevodu na nas jezik zovu se nervni otrovi, supstanca koja se već poslije nepunog minuta nalazi u cirkulaciji ploda povećava tjelesnu temperaturu trudnice, obara krvni pritisak, kompromituje cirkulaciju na nivou posteljice i materice izaziva kao posljedicnu patnju ploda. Sve ovo iziskuje dodatno uključivanje razlicitih medikamenata da bismo stvari doveli na ono sto je napravila priroda. Epiduralna anestezija statisticki znacajno produžava porođaj, povećava učestalost ekstrakcije ploda uz pomoć vakum ekstraktora. Sve navedeno srećom ne dešava se često, ali je prepoznato da može da se desi tako da podrobna informacija mora da se pruži trudnici a konačna odluka je njena”, jasan je dr Miketić.

Crna Gora lider je u Evropi i regionu po najnižoj stopi smrtnosti majke i djece u porođaju. Uz profesionalno osoblje u porodilištu KCCG uz porodilju tokom porođaja, već neko vrijeme može biti i otac djeteta.

Prisustvo oca je značajno i poželjno, konsatuje dr Miketic, a protok hormona u organizmu (oksitocin hormon ljubavi) je pravilan i neometan kada je trudnica pored voljene osobe. U porodilištu KCCG je moguće prisustvo oca tokom i dva sata nakon porođaja. Beba se stavlja majci na stomak i na dojku, čime se ostvaruje kontakt kožom na kožu i tek nakon dva sata beba se mjeri i odnosi na odjeljenje terminske novorođenčadi. Pupcanik se prekida minimum minut I po nakon rođenja a idealno bi bilo po prestanku pulsacije (osim kada je trudnica rh negativna).

Danas, kako navodi dr Miketić, čin rađanja ima drugačiji socio-kulturološki značaj nego što je to bilo u prošlosti.

“Razlog za to su manje porodice, odluka da se porodica zasniva u kasnijem dobu i jedno pogrešno projektovanje očekivanja da sve mora proći savršeno. Odnos prema trudnoći i prema rađaju trebalo bi da bude kao što je i sam taj fenomen prirodan i uobičajen. Greške se prave u pokušajima dogovaranja termina za porođaj zato što im je doktor dežuran, odlazi na more pa neće biti tu naredno vrijeme, zato što je neki važan horoskopski znak, mužu rođendan. Trudnice treba da znaju da provociranje porođajnih bolova bez jasnih medicinskih indikacija može otvoriti mnoge probleme tokom i nakon porođaja. Priroda je napravila da beba vrlo jasno odašilje signale kada je spremna za vanmaterični zivot i tada se pokrene cijela kaskada savršenih desavanja u organizmu žene i bebe. Ovom prilikom želim da kažem u vezi pomenutih grešaka da u svim porodilištima CG radi izuzetno profesionalno i kvalitetno osoblje koje se ne bi postidjelo da radi u mnogo organizovanijim i boljim zdravstvenim sistemima nego što je naš. Ekipe rade 24 sata 365 dana u godini i uvijek su na usluzi i raspolaganju trudnicama”, zaključuje dr Miketić.