Iako još od antičkog doba u većini priča postoje “antiheroji”, oni su dugo portretisani kao “crni”, dok su heroji – iako nerijetko tragični ili patetični, portretisani su kao “bijeli”. Ta dihotomna podjela likova na apsolutno zle ili apsolutno dobre, sa vremenom je gubila na snazi, pa su tako današnji likovi kompleksniji i time realističniji i bliži stvarnom čovjeku.
No, u posljednjih nekoliko godina smo svjedoci toga da antiheroji, bilo da su suštinski “dobri” ili “zli”, suvereno vladaju malim i velikim ekranima. Bez obzira na kompleksnost koja karakteriše današnje filmske likove, sve smo skloniji da favorizujemo “lose momke”, maliciozne i mračne tipove koji nas hipnotišu svojom harizmom, daleko više nego bezazlene dobrice – kakva god da je njihova pozadinska priča.
S tim u vezi, izuzetak ovome nije ni “Crni anđeo” (“El Angel”), koji je uzeo nagradu žirija Glavnog takmičarskog programa 47. FEST-a, te pobrao pohvale i preporuke kritičara i publike.
Argentinsko-španska kriminalistička drama režisera Luisa Ortege i producenta Pedra Almodovara je rađena prema motivima istinite priče o ubici Karlosu Robledu Puču koji je poznat kao zatvorenik koji najduže boravi u argentinskom zavtoru.
Lorenco Fero tumači lik Karlosa, fizički izrazito lijepog tinejdžera, koji svojim bezazlenim likom i plavim loknama asocira na anđela. Karlos ima sve uslove da bude srećan i bezbrižan: dijete je poštenih i posvećenih roditelja, ide u dobru školu, ima djevojku koja ga voli. Iako djeluje da su mu svi putevi ka sreći otvoreni, ne treba mnogo da shvatimo kako ga ti putevi ni najmanje ne zanimaju.
U početku ga ispunjavaju krađe i sitni prestupi, međutim nakon što se sprijatelji s Raulom čiji lik tumači Ćino Darin, nešto starijim dečkom iz škole, i njegovim roditeljima – njegov mrak počinje da dobija novu dimenziju. Karlos postaje okrutni ubica.
Kada je napokon uhapšen, Karlosov izgled i šarm očarao je javnost, te je postao zvijezda preko noći. Vjeruje se da je tokom kratkog perioda aktivnog bavljenja zločinačkim radnjama počinio više od 40 krađa i 11 ubistava. U zatvoru je već duže od četiri decenije, a osuđen je na doživotni zatvor.
Strašnije od samog čina ubistva je to što na njegovom božanski lijepom licu nećemo vidjeti ni trunku savjesti, pa naposlijetku – ni kajanja, za učinjeno. Taj dualitet svjetla i tame koji njeguje lik Karlosa, zbunjuje, ali i drži paznju gledaoca.
Kontrasna atmosfera prožima svaku poru filma, time vjerno oslikavajući dihotomne dimenzije ličnosti glavnog lika. Kroz scene se smjenjuju božanska ljepota i nasilje, smijeh i strah, muzika i tajac.
No, Ortega nema namjeru da iscrpno raslojava psihološku dimenziju Karlosovog lika u potrazi za opravdanjem, za tom ključnom lićnošću ili traumom iz djetinjstva, kako bi opravdao ili bar objasnio sva nedjela koja on čini, a što bismo očekivali. Štaviše, njegovo djetinjstvo prikazuje kao, ako ne idilično, onda bar normalno, što donosi jedan potpuno novi pristup liku nekog serskog ubice.
Ovo ostvarenje boji činjenica da je ljude zaista teško procijeniti na osnovu njihovog izgleda, jer obično nismo svjesni koliko mračnih kutaka može da pohrani anđeoski izgled, a dualizam (anti)heroja prepliće se u svakom čovjeku.
Osim sjajne muzike, ubjedljive glume i kvalitetne režije, film je vizuelno dopadljiv, prosto lijep, visoko stilizovan, okupan svijetlim tonovima, na momente duhovit, što samo dodatno ističe težinu onoga što je unutra. Težinu, koja nam poručuje nešto o ljudskom prokletstvu da uvijek juri za onim što mu je nedostižno.
“Crni anđeo” donosi dijaboličan šarm kojem se teško oduprijeti, ali i svježinu prevazilaženjem žanrovskih granica snažnim autorskim pečatom Luisa Ortege.
