Klasična muzika često ima lošu reputaciju u filmovima. Kada čujete Mocarta u filmu o Džejmsu Bondu, velike su šanse da glavni negativac hrani ajkule svojim neprijatelljima. Vagner je muzička podloga nasilju. Bah? Muzika za večeru – Hanibala Lektora.
U spotu “Villans Love Classical Music: The Supercut” Slejt je trend ispratio do djeteta ubice koji zvižduće Griga u Fric Langovom filmu “M” iz 1931. U operi, gdje žestoke strasti dolaze do svog logičnog završetka, seksa i ubistava, ovo nije nepoznat fenomen.
Osveta u “Kumu 3” servira se uz “Kavaleriju rustikanu”. U “Nesalomivima”, Šona Konerija kose mecima dok Robert de Nirov Al Paćino sluša “Pajace”.
Zbog toga je novi film “Bel kanto” – adaptacija istoimenog uspješnog romana En Pačet iz 2001, sa Džuijen Mur u ulogi američke dive uhvaćene u talačkoj drami u Južnoj Americi – daje operi dobrodošlu priliku da se na veliko platno vrati u drugačijem ključu, prenosi Nedeljnik.
“Bel kanto” ne koristi operu kao ironičan komentar krvoprolića ili kao upozorenje da će se nešto zlokobno dogoditi ili kao zvučni ekvivalent bombonjeri u obliku srca u romantičnim momentima.
Miješajući elemente trilera i romantične drame “Bel kanto” nije baš filmska opera. Ali koristi muziku kao lik i katalizator, vitalnu snagu koja ujedinjuje umjetnika i obožavaoca, taoca i gerilca, plutokratu i revolucionara.
“To je priča o moći umjetnosti da humanizuje”, rekla je soprano Rene Fleming koja izvodi Dvoržakove i Pučinijeve arije koje Murova “pjeva” u filmu.
Paletova kaže da je, dok je pisala roman i stvarala lik dive Roksen Kros, bila inspirisana snimcima Flemingove.
Ljepota tog glasa pokreće zaplet. Ona je ključna za razumijevanje opsesije koja pokreće superobožavaoca koga igra Ken Vatanabe, japanskog industrijalca koji odlazi u neimenovanu južnoameričku zemlju kako bi čuo svoju omiljenu divu kako pjeva na privatnoj zabavi. Kada gerilci kao taoce uzmu divu, obožavaoca i goste, u incidentu koji je labavo inspirisan talačkom krizom u Peruu 1996, ljepota tog glasa postaje jedan od elemenata koji spaja zarobljenike i one koji su ih zarobili.
To se veoma razlikuje od uobičajene upotrebe muzike u Holivudu. Pijanista Džeremi Denk, proslavljeni interpetator Bahovih “Goldbergovih varijacija” jednom je za Američki javni radio pisao o upotrebi Baha u filmu “Kad jaganjci utihnu” i kanibalizmu Hanibala Lektora. To je bila “sigurno jedna od najboljih scena jedenja nečijeg lica koju sam ikada vidio”, napisao je Denk ironično uz komentar da je muzika u toj sceni eksploatisana.
Snimanje “Bel kanta” u ovom vremenu ironije natjeralo je režisera Pola Vejca koji je film režirao sa bratom Krisom da se zamisli.
“Film je romantičan i tragičan na način koji potpuno nije u skladu sa količinom ironije sa kojom se u savremenom pripovijedanju obrađuju ozbiljne teme. Shvatio sam da je cijeli zaplet filma zapravo operski”, rekao je on.
Flemingova kaže da film publici predstavlja muziku koju možda ne znaju, od Dajane Ros koja pjeva “Lady Sings the Blues”, Bili Holidej do Skot Džoplinovog sviranja “The Sting”.
“To je za operu naročito dobro”, rekla je ona.
“Ljudi su se sjetili koliko je lijepa i koliko epska može da bude”.
