Holivudska legenda Marlon Brando rođen je na današnji dan 1924. godine i osim po brojnim ulogama, Holivud i cio sv9iet će ga pamtiti, jer je 1973. odbio Oskara za briljantnu ulogu mafijaškog šefa Vita Korleonea u filmu “Kum”.
Marlonov otac je bio proizvođač pesticida, a majka je takođe bila glumica i za ono vrijeme vrlo nekonvencionalna žena – pušila je, nosila pantalone i vozila automobil. Ono najgore – bila je alkoholičarka.
Marlon je imao i dvije sestre, ali je uvijek bio privržen majci, jer je otac prema njemu bio prilično okrutan.
“Iako sam po njemu dobio ime, nikad nisam uspio da privučem njegovu pažnju, nije bio srećan ni s jednim mojim izborom, uvijek mi je ponavljao da ništa neću postići u životu i da nisam sposoban da učinim ništa vrijedno pažnje”, napisao je Brando u svojoj biografiji.
Prije nego što se pridružio sestri na glumačkoj akademiji u Njujorku radio je svašta.
Izbačen je iz srednje škole jer se školskim hodnicima provozao na motoru. Otac ga je upisao u vojnu akademiju, ali je zbog bijega u grad izbačen, pa je neko vrijeme radio kao utovarivač.
Prvu ulogu je dobio u filmu “Ljudi” 1950. godine u kom je igrao ratnog veterana paraplegičara, a da bi što bolje odigrao ulogu, proveo je mjesec dana u vojnoj bolnici među ratnim invalidima.
Prvu nominaciju za Oskara, dobio je samo godinu dana kasnije i to za ulogu u filmu “Tramvaj zvan čežnja”, i onda još tri nominacije za redom i to za film “Viva Zapata” i “Julije Cezar”, da bi 1954. i dobio Oskara za film “Na dokovima Njujorka”.
Tri godine kasnije opet je nominovan za ulogu u filmu “Sayonara”, a 60-te nisu bile baš sjajne za ovog vanserijskog karakternog glumca.
Konačno 1972. godine prezenteri na dodjeli – Liv Ullman (81) i Rodžeer Mur pročitali su njegovo ime, ali se na pozornicu umjesto Branda popela Indijanka Sačin Litlfeder (73) u tradicionalnoj odjeći plemena Apači.
Predsjednica organizacije za poboljšanje imidža američkih Indijanaca, čiji su preci iz slavnog indijanskog plemena, imala je govor u ime svog prijatelja.
“Nemam vremena da pročitam ovo pismo koje mi je napisao Marlon Brando jer ima više od 15 strana, ali je odbio da primi Oskara u znak protesta protiv Holivuda koji decenijama prikazuje Indijance i sve druge rase na omalovažavajući način”, bio je dio njenog govora.
Naime, Brando je bio aktivista i borac za ljudska prava, prava Afro-Amerikanaca, protivnik apartheda, a naročito za prava Indijanaca.
Nakon toga još je dva puta bio nominovan za Oskara – među ostlim i za ulogu u filmu “Posljednji tango u Parizu” 1973. godine.
Privatni život mu je takođe bio nevjerovatan. Prva supruga Ana Kašfi je od njega krila svoj pravi identitet. Znala je da Brando voli egzotične žene pa se obukla kao indijanska ljepotica, iako je zapravo bila iz Vejlsa iz jedne katoličke porodice.
Vjenčali su se 1957. godine, pa dobili sina Kristijana 1959. i iste se godine razveli.
Godinu kasnije oženio se Movitom Kastanedom, meksičkom glumicom koja je bila sedam godina starija od njega, da bi se razveli dvije godine kasnije.
Nakon uloge Fletčera Kristijana u “Pobuni na brodu Bounty” zaljubio se u Tahiti gdje su snimali film.
Zakupio je dio koralnog ostrva na 99 godina i tamo namjeravao da otvori centar za očuvanje okoline i bolnicu.
Zaljubio se i u Tahićanku Taritu Teripiju (78) i vjenčali su se 1962. godine.
On je tad već imao 38, a ona 20 godina i kasnije je za nju rekao da, kad ju je upoznao, bila je naivna i priprosta.
Rodila mu je četvoro djece, ali ih nikad nije doveo u Ameriku, jer je tvrdio da su previše neiskvareni i puni vjere u ljude, i da bi u Americi propali.
Njihova ćerka Čajen Brando je postala model, ali je patila zbog odsustva oca iz njenog života. Odala se drogama i na kraju objesila 1995. godine, a iza nje je ostao sin Tuki Brando, danas 30-godišnjak i vrlo uspješni maneken.
Brando je priznao da je imao homoseksualna iskustva. Otvoreno je govorio da bi, da je kojim slučajem njegov partner i prijatelj iz djetinjstva Vali Koks bio žena, da bi ga odmah oženio i da bi živjeli srećno do kraja života.
Ipak, Koksova žena je tvrdila da je između Marona i Valija bila samo platonska ljubav. Kad je Koks umro 1973. godine, Brando je bio potpuno slomljen čovjek. Koks je kremiran, a Brando je do smrti čuvao njegovu urnu s pepelom.
Brando je umro 2004. godine u bolnici od plućne fibroze. U to vrijeme je već imao karcinom jetre i probleme s dijabetesom. Kremiran je, a njegov pepeo je pomiješan s pepelom Valija Koksa i trećeg prijatelja Sama Gilmana, pa je dio razasut po Tahitiju, a dio po kalifornijskoj Dolini smrti – pustinji koja je jedno od najtoplijih mjesta na zemaljskoj kugli.
Brando je imao ukupno 11-oro djece s raznim ženama. U filmskoj industriji ostaće upamćen kao čovjek koji je svojom glumom izmijenio holivudski film i postao jedna od ikona 20. vijeka.
Da je ova legenda živjela kod nas,više od pola njegove đece otišla bi u glumce.
Jes, sve glumci, kosarkasi, vatrpolisti i vozili bi kadilake po podgorici…
Bukvalisto…