Sada već davne 1937. godine ozloglašeni italijanski fašistički režim, na čelu sa Benitom Musolinijem, razmišljao je kako da vaspita svoj narod u duhu fašizma i u skladu sa svojim vrijednostima.
Vođeni već tada popularnim shvatanjem da je najbolji marketing onaj koji se prodaje kroz zabavu, u okviru programa koji je trebalo da ponovo oživi italijansku kinematografiju, Benito Musolini, zajedno sa svojim sinom Vitorijom i funkcionerom Luiđijem Fredijem, otvara za to vrijeme vanredno moderan filmski studio pod imenom Cinecittà.
Na taj način stvorio je pozornicu za sopstvenu propagandu pod sloganom Bioskop je najjače oružje (Il cinema è l’arma più forte). Tako su ni ne sluteći pokrenuli malu sniježnu loptu koja će se pretvoriti u lavinu proizvodnje modernog filma, jedinu te vrste u Evropi ikada.
Otvaranje se zbilo 28. aprila 1937. godine, a studio je otvorio Musolini lično.
U narednih šest godina proizvedeno je skoro 300 filmova potpomugnuto tzv. Alfierovim zakonom objavljenim 1939. godine koji je zabranjivao strane filmove u cilju stimulisanja domaće filmske produkcije. Ova zabrana je, naravno, obuhvatila i holivudsku produkciju, što je dovelo do iznenadne rupe kako u bioskopskom repertoaru tako i u dotadašnjim navikama publike.
U tom trenutku 65% Italijana izjasnilo se da preferira filmove holivudske produkcije i ova statistika se malo mijenjala u nadolazećim godinama.
Dok je svijet gledao Širli Templ, Geri Kupera i Gretu Garbo fašistička vlast je sopstvenom auditorijumu ponudila surogat u vidu tzv. filmova bijelih telefona i domaćih zvijezda poput Dilije Silvi i Sandro Rufinija.
Ovaj naziv je obilježavao vrstu filmova koja je nastala kao imitacija američkih komedija i melodrama, a radnja se uglavnom odigravala u aristokratskom okruženju, u domovima sa namještajem u art deko stilu gdje se po pravilu nalazio i tadašnji simbol prestiža, stilski bijeli telefon.
Ovi filmovi su predstavljali ideale običnog čovjeka (stabilan posao, zbrinutost, moderan dom, luksuz), ali se provlačio i fašistički moral, prije svega porodične vrijednosti.
Scenariji su uglavnom poticali iz Mađarske, budući da su mađarske pozorišne predstave bile veoma popularne. Ipak, morale su biti obrađene tako da ispune zahtjeve fašističkog morala, a često i zakona, pa su se cenzurisale teme kao što su npr. razvod (u to vrijeme ilegalan) ili preljuba (krivično djelo).
Čitava ova skalamerija za masovno vaspitavanje je funkcionisala besprijekorno sve do 1943. godine kada je u toku Drugog svjetskog rata Italija kapitulirala, a Njemci preuzeli upravljanje zemljom. Tom prilikom je Cinecittà opustošen, a ono što je ostalo od njega je privremeno premješteno u Veneciju.
U nastavku rata dodatna oštećenja su izazvana bombardovanjem savezničke vojske.
Dvije godine nakon rata prostorije Cinecittà su poslužile kao sklonište za raseljena lica. Tamo je živjelo oko 3.000 izbjeglica podijeljenih u dvije grupe: kamp za Italijane i ljude iz kolonizovane Libije i Dalmacije, i kamp za izbjeglice iz Jugoslavije, Poljske, Egipte, Irana i Kine.
Nakon što je svijet izliječio rane i vratio se svakodnevnom životu, novi procvat filmskog studija se desio pedesetih godina, kada je holivudska produkcija shvatila da može da dobije sve beneficije modernog filmskog studija za dosta nižu cijenu, i to usred Evrope.
Veliki dio američke produkcije se seli na evropsko tlo, a nakon što je 1951. film Quo Vadis? doživio veliki komercijalni uspjeh, nastavila se frenetična proizvodnja blokbastera proizvedenih u Rimu, čiji je vrhunac dostignut 1961. sa filmom Kleopatra i istorijskom ulogom Elizabet Tejlor. Tokom ovog perioda ovaj filmski kompleks je često nazivan Holivudom na Tibru.
U prvi mah su se najviše snimali filmovi popularni pod nazivom peplum ili mačevi i sandale – filmski žanr koji se bavio tematikom starog Rima i antičke Grčke. Ovaj žanr je nešto kasnije zamijenio špageti vestern. Takođe, ovaj period se usko vezuje i uz Felinijev rad.
U kasnijim godinama 20. vijeka studio se susreo sa velikim finansijskim poteškoćama, što je rezultiralo prijetnjom bankrota i privatizacijom 80% studija 1997. godine.
Kasnije su ovdje snimljeni filmovi poput Engleskog pacijenta (1996), Skorzezeovih Bandi Njujorka (2002), Vodenog svijeta Stiva Zisua (2004) Vesa Andersona i Raspeće Hristovo (2004) Mela Gibsona. Takođe, od 2004. do 2007. je snimana popularna serija Rim u produkciji HBO/BBC.
Nažalost, veliki požar koji je zadesio Cinecittà 2007. godine uništio je oko 3.000 kvadratnih metara studija, što je obuhvatilo veliki dio seta serije Rim, ali su sačuvani svi klasični setovi kao npr. Ben Hur.U julu 2014. godine je otvoren zabavni park Cinecittà World koji reprodukuje mnoge filmske scene koje su napravljene u ovom kompleksu.
Tokom svoje burne istorije, Cinecittà je iznjedrio oko 3.000 filmova od kojih je 83 nominovano za prestižnu nagradu Oskar, a 48 filmova ju je i dobilo.
Nacionalna filmska škola
Sa osnivanjem studija Cinecittà u usku vezu se dovodi i osnivanje Italijanske nacionalne škole za film (Centro Sperimentale di Cinematografia), najstarije škole tog tipa u Zapadnoj Evropi. Ova škola je i danas najznačajnija italijanska institucija koja se bavi edukacijom i istraživanjima u oblasti filma.
Ako ste voljeli filmove Kozara i Bitka na Neretvi (fun fact: poster za ovaj film je uradio Pikaso lično), i ako ste uopšte ljubitelj partizanskih filmova, biće vam zanimljiva činjenica da je reditelj Veljko Bulajić bio student ove škole. Veljko Bulajić je više puta nominovan za Oskara, dobitnik je Venecijanskog lava i Kanske palme, kao i mnogih drugih priznanja.
