Iako je s ovako velikim odmakom vrlo lako zanemariti uticaj ove franšize koja se s vremenom pretvorila u autoparodiju, činjenica je da je “Strava u ulici brestova” horor koji je potpuno promijenio način na koji se pristupa filmovima ovog žanra.
To je nešto što je majstor horora Ves Krejven učinio više puta tokom svoje duge i plodne karijere.
Trebao je da bude ogroman, a onda se pojavio Robert Englund
Tražeći glumca koji će odigrati glavnog negativca, Krejven je mislio da mu je potreban “velik muškarac” jer radilo se o hororu o zlom psihopati koji proganja tinejdžere u snovima i ubija ih rukavicom opremljenom veoma oštrim sječivima.
Krejven je pretpostavljao da će mu, baš kao što je to bio slučaj s “Teksaškim masakrom motornom testerom” i “Noći vještica”, biti potreban visok i jak muškarac koji će savršeno odigrati naoko nezaustavljivu silu koja čini okosnicu većine horora. Štaviše, čak je namjeravao da angažuje Kejna Hodera, glumca koji se već pojavio u ulozi Džejsona Vorhisa u “Petku 13.”
Ali, mladi mršavi glumac Robert Englund smatrao je da većina zlostavljača djece nisu “rmpalije” već sitni ljigavci, a upravo je taj njegov pristup promijenio film i izdvojio ga u moru drugih horora.
Preuzeo slavu bezličnih ubica
“Strava u ulici brestova” preuzeo je koncept negativca zbog kog ljudi dolaze u bioskope ili čak navijaju za njega, i podigao ga na još viši nivo. Negativci bez lica, bez glasa ili oni koji se kriju iza maske, morali su da naprave mjesta za lajavog monstruma koji je iz nastavka u nastavak postajao sve veća zvijezda.
U odjavnoj špici “Noći vještica” lik Majkla Majersa nije čak ni naveden imenom i prezimenom već ga nazivaju “The Shape” (Oblik). To je bitno za samu radnju jer Majkl može biti bilo ko. I poenta filma je to da on jednostavno jeste. Tiha prijetnja koja samo postoji dok se film bavi dr Lumisom i srednjoškolkom Lori Strod. Sporo se kreće, nema izraz lica i nikada ne priča. On je zastrašujuće prazan.
Nekoliko godina kasnije “Petak 13.” potpuno pokriva lice glavnog negativca sve do kraja filma kada se otkriva da je ubistva počinila osvetom opsjednuta žena traumatizovana smrću svog sina Džejsona. Kad se Džejson pojavi, nekoliko nastavaka kasnije, i Džejson je bio tih i potpuno sakrivenog lica prije nego što se u trećem nastavku pojavi s hokejaškom maskom na licu.
Ali, šesti dio započinje parodijom Džejmsa Bonda, a sve se to dogodilo zahvaljujući Frediju.
Manijak super zvijezda
U čemu je razlika? Iako prva “Strava” dijeli više-manje istu postavu kao i “Noć vještica” (manijak i napaljeni tinejdžeri), postoji jedna velika razlika. Fredi nije bio samo strašan lik već i dovitljiv na mračan i dotad neviđen način. Isto tako, bio je neuporedivo zanimljiviji od tinejdžera koje je ubijao.
Naravno, horori su oduvijek bili popularni zbog čudovišta ili manijakalnih negativaca, ali s Fredijem je bilo drugačije – gledaoci su ga voljeli.
On je bio zvijezda filmova, a ne samo prijetnja.
Na kraju ga je ubila slava
Kruger se s vremenom pretvorio u pravu pop ikonu pa ste mogli da ga zateknete na svim mjestima, od prodavnice igračaka do video spotova repera. S (pre)eksponiranjem došao je element autoparodije koji je u svim nastavcima nakon trećeg postao štetan za samu franšizu.
Ukratko, Fredi Kruger postao je prevelika zvijezda da bi ga bilo ko shvatao ozbiljno, a to mu je oduzelo i onaj posljednji trag strave koji mu je bio potreban da se održi kao iole uvjerljivi negativac horor filma.
Ostali reditelji odlučili su da ponove ovaj recept pa su od posljedica “krugerizma” nastradali i Džejson i Majkl koji su prolazili kroz niz neuvjerljivih inkarnacija želeći da drže korak s Fredijem.
Nakon Krugerovog dolaska, horor manijaci više nisu mogli da budu samo tihi i bezlični koljači, morali su da budu zvijezde. Teatralni i glasni. Na kraju krajeva, bez Fredija ne bismo imali ni Penivajza iz IT-a, niti Goustfejsa iz “Vriska” (još jedna nezaboravna kreacija Vesa Krejvena).
