“Cafe, cafe”, “Dubine”, a sada i “Ne mogu sama”, hitovi su pop muzike kojima Lena Kovačević dominira regionalnom muzičkom scenom. Žena koja je spojila džez i komercijalnu muziku bez da pristaje na kompromise, u posljednjih nekoliko godina polako postaje prava muzička zvijezda i inspiracija za mnoge zaljubljenike u muziku.
“Vjerujem u to da je to jedini pravi put za onoga kome su umjetnost ili muzika na prvom mjestu u ovoj našoj takozvanoj muzičkoj industriji. Zapravo, to je istovremeno i najlakši put. Meni je najvažnije bilo uvijek da pratim svoj instinkt, srce i radim ono u čemu se dobro osjećam, samo to je za mene pravo i lako. Hvala Bogu, pokazalo se i kao tačno, jer se zaista bavim onim što volim u vrijeme kada je to postao najveći luksuz”, kaže Lena.
Vrata muzičke scene regiona otvorena su joj prvim albumom 2009. godine. Tu su se našle obrade pjesama grupe Bajaga. Uslijedila su još dva albuma rekordnih tiraža. Singlovi “Cafe, cafe” i “Dubine” svoju popularnost doživjele su na društvenim mrežama.
“Nakon prvog albuma uslijedio je Prvi glas Srbije koji se i desio zahvaljujući činjenici da je taj album bio neobičan i drugačiji, ali i takođe činjenici da sam uložila puno godina u studije, a i dan danas volim pedagogiju. Drugi album bio je najprodavaniji muzički album cijelog regiona, a cio tiraž trećeg albuma, “Džezeri”, rasprodat je za mjesec i po dana. Tokom 2013. godine imali smo pun Dom sindikata i solistički koncert koji mi je zaista dao veliku energiju i vetar u leđa u smislu da publika postoji i da i danas, bez obzira na tu „mas“ produkciju, vrijedi raditi neobične projekte”, objašnjava ćerka čuvenog scenariste Dušana Kovačevića.
Školovala se u Amsterdamu, tamo je i nastupala, a pjesmu “Cafe, cafe” prepjevala je na francuski. Uprkos tome, Lena se ne zanosti maštanjima o međunarodnoj karijeri.
“Ne znam o čemu maštaju drugi izvođaci, ja maštam o tome da narednih godina radim projekte na nekom svjetskom nivou, produkcijski, muzički, da imam prilike da tu muziku sviram i živim, da to bude nešto posebno, bez obzira na prostor i zemlju gdje se izvodi. Takođe, mislim da je danas engleski jezik postao potpuno prihvaćen za sve umjetnike, pa je nekako logično snimati i na svom jeziku, maternjem, ali i na engleskom. Mislim da je to odlično jer se prosto šire i vidici i mogućnosti za rad”, kaže Lena majka dvojice dječaka koja često nastupa širom Crne Gore.
