Ove činjenice bacaju potpuno novo svijetlo na film “Ko to tamo pjeva”

U beogradskom bioskopu Kozara, 3. oktobra 1980. godine, premijeru je imao film uz koji se smijemo i nekoliko decenija kasnije. Vjerovatno i danas ponavljate brojne replike, ali za neke od ovih događaja garantovano niste znali.

Prvobitno je zamišljeno da to bude savremena priča, TV drama od pedesetak minuta. Odigrava se u autobusu GSP-a, a glavni lik bio je starac koji je krenuo da posjeti sina koji služi vojsku u Beogradu.

U prvoj verziji film je trebalo da režira Goran Paskaljević, koji je odustao da bi počeo snimanje filma “Zemaljski dani teku”.

Slobodan Šijan je predložio da se scenario promijeni i da se umjesto televizijskog snimi bioskopski film, na šta je Dušan Kovačević rado pristao.

Direktor filma bio je Nikola Popović, koji je ranije radio ogromne partizanske spektakle, poput “Bitke na Neretvi”. On je najviše zaslužan što je “Ko to tamo pjeva” uprkos početnom odlaganju uopšte i snimljen.

Glavna uloga bila je namijenjena Miji Aleksiću, koji je prvog dana snimanja obavijestio redakciju Dramskog programa da se ne osjeća dobro i da ne može da snima, te je snimanje otkazano.

Snimanje je počelo 4. aprila 1980. i što je prava rijetkost – sve je išlo redom, od početne pjesme, pa nadalje. To je bilo bitno za glumce, koji onda mogu prirodno da razvijaju likove, da vide šta je njihov partner uradio u prethodnoj sceni, pa da se onda ravnaju po tome.

Iako je Pavle Vuisić u filmskim krugovima važio kao “težak za saradnju, nezgodan i neko ko voli da popije”, ispostavilo se da je Vuisić svakog jutra bio prvi na okupljanju, oran i trijezan.

Nisu koristili reflektore, pa je cio film u smeđim i crnim tonovima. Čak je za noćne scene kao glavno osvjetljenje korišćena logorska vatra.

Ulogu Miška Krstića Šijan je namijenio Bogdanu Dikliću, koga iz matičnog pozorišta nisu pustili na snimanje, pa je naknadno odabran Aleksandar Berček.

Izrazito visokog momka koji buši gume na autobusu igrao je Milovan Tasić – Tasa (214 cm), traktorista iz Inđije i član šampionske generacije KK “Radnički” sa Crvenog krsta (1973).

U većem dijelu filma, na zadnjem sjedištu, pored prasića, pojavljuje se baba u srnom. U vezi s njom postojale su razne teorije, od toga da predstavlja smrt, koja ih čeka na kraju, onda da baba u stvari pazi na prasiće, do toga da je u pitanju maskirani Predrag Preža Milinković, najveći srpski epizodista.

Gledaoce je zbunjivalo i to što babe čas ima, čas nema. Nije ni potpisana na špici. Šijan je objasnio da je to baba koju su usput našli i stalno je bila u autobusu, ali se zbog lošeg osvjetljenja nije uvijek vidjela, piše portal Bosonoga.