Gitarista Zlatko Manojlović, koji još od sedamdesetih godina prošlog vijeka traje, što na domaćoj sceni, što u Evropi, i trenutno promoviše novi album “Crni labud”, svojski se, na pragu osme decenije trudi da, živjeći u Njemačkoj uz povremene posjete Srbiji, predstavi svoju viziju rokenrola i žive svirke.
Činjenica je da uz svu modernu muziku i produkciju, velike koncertne prostore i dalje pune prije svega legendarni rok bendovi – kako u svijetu, tako i kod nas. Upitan da li je, po njegovom mišljenju, prošlo vrijeme “gitarskih heroja”, idola djevojčica koje vrište za njima na koncertima, Manojlović je za “Novosti” iskreno odgovorio: “Plašim se da, ipak, jeste. Mlade ljude od 20 i kusur godina zanima nešto sasvim drugo. Ne možeš da mjeriš svijet po nama. Kada bi to moglo, Srbija vjerovatno ne bi bila tu gdje jeste”.
Čuveni muzičar koga generacije vezuju, prije svega, za legendarni instrumental “Jednoj ženi”, ima interesantno zapažanje.
“U Srbiji uopšte nije tako loše kao što sam stekao utisak iz daljine. Kad u Beogradu prođem ulicom, ne vidim nijedan “jugo”, niti neki stari auto. Svi sjede u restoranima srećni, zadovoljni. Voze dobre automobile, gužva je velika kao u Njujorku… Činjenica je da ovdje postoji socijalni život zbog čega se ljudi osjećaju super”.
Na Zapadu je, kaže, sasvim drugačije.
“Tamo je društveni život – nula. Rijetko nađeš čovjeka sa kojim možeš da se sprijateljiš. To je drugi svijet i ne možemo da se poredimo sa njima. Na Zapadu nije tako sjajno kao što se čini”.
