Još je ugovor iz Udina, iz 1955, regulisao promet ljudi i roba. Nakon nekoliko godina govorilo se da godišnje italijansko-jugoslovensku granicu prelazi više miliona ljudi, prvenstveno lokalno stanovništvo, seljaci koji su išli da obrađuju zemlju s druge strane. Već tad jedni kupuju od drugih, uvjereni da je maslac s druge strane kvalitetniji.
Početkom 1960-ih počinje era šoping-putovanja u Trst i ona će potrajati sve do kraja 1980-ih. Pogranični grad, ekonomski slabo razvijen, pun ksenofobije i nacionalizma odjednom se pretvorio u mravinjak, prvu adresu zapada za stanovnike komunističke Jugoslavije.
Svakodnevno bi se i po 25.000 građana nekadašnje Jugoslavije našlo pred tršćanskim blagajnama. Dolazili su s dinarima. U Trstu se dnevno trošilo oko četiri milijarde dinara, godišnje hiljadu i po milijardi. Vikendom bi u Trst s one strane granice stiglo od 70.000 do 100.000 ljudi. Subotama bi Trst sasvim promijenio lice, pretvorio se u košnicu, do poslijepodnevnih sati kad bi autobusi kretali nazad, za Beograd, Sarajevo, Zagreb, Ljubljanu i stotine drugih mjesta. Kupovalo se sve, od autodjelova do odjeće. Najviše, ipak, farmerke i kafa.
Statistike pokazuju da su kupci iz SFRJ tokom 1977. i 1978. godine kupovali između 60 i 65 hiljada pari farmerki nedjeljno. To je više od tri miliona na godišnjem nivou. Iako su farmerke iz Trsta predstavljale sjenički sir tadašnje tekstilne industrije, Jugosloveni nisu kupovali samo džins. U Trst se odlazilo i po vijetnamke, džempere, kožne jakne, Zipo upaljače, čak i ploče. Uglavnom, sve što nije moglo da se nađe u robnim kućama Beograd.
Iz bivše Jugoslavije se u to doba moglo legalno iznijeti dinara samo u protivrijednosti od 150 dolara, pa su stotine hiljada ljudi imale već razvijene sisteme kako novac prenijeti preko granice. Zato se novac neko vrijeme švercovao u termosima. Jedan bivši carinik pričao je kako su ljudi novac nekad zamotavali u papir i gurali u rektum, u đonove cipela, unutrašnjost fotoaparata.
