Stokholmski sindrom je psihološka reakcija koja se ponekad viđa kod talaca, koji pokazuju znake lojalnosti prema otmičarima bez obzira na opasnost kojoj su izloženi. Sindrom je dobio naziv po pljački “Kredit banke”, na Normalmstorg trgu u Stokholmu, u kojoj su pljačkaši, od 23. do 28. avgusta 1973. godine, držali kao taoce radnike banke. Nakon izlaska iz zatvora, Jan-Erik Olson je pokušao da opljačka banku, a pošto je pozvana policija pljačka se pretvorila u talačku krizu, pri čemu je Olson uzeo četiri taoca. Jedan od njegovih zahtjeva, od ukupno šest, bio je da mu se pridruži njegov prijatelj Klark Olofson. Poslije pet dana pregovora, policija je ubacila suzavac u banku i nakon pola sata Olson i Olofson su se predali. Taoci nisu doživjeli teže povrede, a kasnije su tvrdili da su se više plašili policijske akcije, nego pljačkaša. Bilo je očigledno da oni saosjećaju sa svojim otmičarima. Termin “stokholmski sindrom” skovao je švedski kriminolog i psihijatar Nils Bejerot, koji je pomagao policiji tokom pljačke.
Suprotna situacija od stokholmskog sindroma, kada otmičari razvijaju simpatije prema svojim taocima, nazvana je Lima sindrom. Naziv je nastao po otmici u japanskoj ambasadi u Limi, glavnom gradu Perua, 1996. godine, kada su pripadnici vojnog pokreta uzeli za taoce stotine ljudi koji su prisustvovali zabavi japanskog ambasadora. Nakon nekoliko dana otmičari su oslobodili većinu talaca, uključujući i najvrijednije, usljed simpatija prema njima.
