Hapšenja po potrebi

Kaćuša Krsmanović

Jeftinom demagogijom i dnevno-političkim marketinškim potezima svaku značajniju patriotsku inicijativu nova vlast strategijski pokušava urušuti navodnim spektakularnim akcijama protiv organizovanog kriminala, u suštini ništavnim, koje sprovode baš u danima kada se održavaju skupovi za odbranu građanskih vrijednosti i kulturne baštine države Crne Gore, piše Pobjeda.

„Dimnim bombama“ trude se da marginalizuju građanske inicijative i uguše poruke skupova.

Tako su 28. decembra prošle godine, dva sata prije najavljenog protesta pred Skupštinom Crne Gore zbog izmjena Zakona o slobodi vjeroispovijesti, iznenada organizovali vanrednu konferenciju za novinare, na kojoj su saopštili kako je Vlada, tog jutra, poslala Srbiji novi, ,,svoj“ zahtjev za izručenje Svetoraza Marovića Crnoj Gori?!

Najava vanredne konferencije, u kojoj nije navedeno kojim povodom se organizuje, „prikovala“ je mnoge pred televizore u iščekivanju što to Vlada ima da poruči dva sata pred građanski protest.

Ispostavilo se – ništa. Potpredsjednik Vlade Dritan Abazović rekao je da su i oni, baš tog jutra, zahtijevali izručenje Marovića, a ministar pravde, ljudskih i manjinskih prava pojasnio da su zahtjev uputili DHL-om (!), uz obaveznu ogradu da to ne može i neće narušiti odnose sa „bratskom“ Srbijom, niti to ova Vlada ima i u primisli.

Nijesu uspjeli u naumu da budu udarna vijest u većini medija, već je to, ipak, bio protest koji je okupio više od 10.000 građana.

A ono što je sa te konferencije ostalo nezapaženo, ukazuje poznati crnogorski advokat Nikola Martinović, jeste nezabilježen potez komunikacije sa drugom zemljom.

“Sva multilateralna međunarodna dokumneta isključuju komunikaciju među državama DHL poštom. Države imaju sopstvene organe preko kojih komuniciraju. A sa Srbijom imamo i potpisan poseban Sporazum koji propisuje način komunikacije. To nije DHL. Sad se postavlja pitanje da li je moguće da ministar sa titulom dr, ne zna način i nivo komunikacije organa dvije države ili je on samo iskren, pa sa drugom državom komunicira onako kako mu je na srcu – kao da je Crna Gora sastavni dio Srbije. Ova druga mogućnost meni je logičnija, jer predstavlja odnos kakav želi i kakav ima Srpska pravoslavna crkva, koja je i imenovala ovog ministra pravde. Narod kaže „veži konja đe ti gazda kaže“, komentariše Martinović.

Dodaje da su ga poslije te konferencije za novinare zvale kolege iz Srbije i pitale da li u našoj Vladi ima ko da pomogne ministru pravde ili su ga svi napuštili.

“Treba razumjeti da se aktuelni ministar nije praktično bavio pravom, ali je sramota da institucija ne pruži pomoć ministru”, ističe Martinović.

Iako je od DHL pošiljke prošlo dvadesetak dana Crna Gora, vjerovatno još nije dobila odgovor iz Srbije, jer da jeste, bilo bi logično da Vlada, u istom maniru kao što je najavila slanje pošte, organizuje vanrednu konferenciju za novinare i obavijesti javnost o rezultatu.

Do danas nijesu odgovorili na pitanje da li je zvanični Beograd primio pošiljku i vratio odgovor, a ćute i u Ministarstvu pravde Srbije.

Građanski aktivista i dugogodišnji član i predsjednik Savjeta za građansku kontrolu rada policije mr Aleksandar Saša Zeković, ocjenjuje za Pobjedu da je „interesantan odabir trenutka u kojem Vlada Crne Gore, odnosno primarno politički predstavnici Građanskog pokreta URA u njoj, sprovode određene aktivnosti“.

“Na inicijative za očuvanje kulturne baštine Crne Gore i zaštitu ljudskih prava etničkih Crnogoraca odmah se nekako poturi priča o organizovanom kriminalu”, dodaje on.

Komentarišući vanrednu konferenciju za novinare Vlade 28. decembra prošle godine ističe da nijesu saopštene bitno novije ili značajnije informacije u slučaju Marovića u odnosu na ono što je već bilo poznato ili urađeno i ranije.

“Nije se pokazala opravdanom hitnost obraćanja javnosti na dati način. Moglo se o tome puštiti i saopštenje ili pozvati mediji u sjedište Vlade neki drugi dan. Stiče se dojam da je postojala namjera da se javno okupljanje građana zbog zaštite kulturne baštine Crne Gore stavi u drugi plan, a građanima poruči da je u datom trenutku njihovo okupljanje nepotrebno, pa i nevažno u odnosu na hapšenje Svetozara Marovića, pri čemu nije saopštena nijedna činjenica o napretku u tom slučaju”, objašnjava Zeković.

Svetozar Marović je decenijama bio visoki državni funkcioner, drugi čovjek Demokratske partije socijalista, političar koji je imao moć i koji je brojnim korupcionaškim aferama stvorio ogroman imetak.

Bivša vlast godinama je od Srbije tražila njegovo izručenje, slala zahtjeve, urgencije, ali uzalud.

Za sada, rezultat nije dao ni spektakl u režiji nove Vlade organizovan 28. decembra prošle godine.

A pošto im sa DHL poštom nije uspjelo da marginalizuju građanski protest pred Skupštinom, u sljedećoj epizodi – Vlada je bila konkretnija.

Na Badnji dan, 6. januara, dok su se vjernici i poštovaoci Crnogorske pravoslavne crkve okupljali na Cetinju, na Dvorskom trgu, gdje ova crkva tradicionalno organizuje loženje badnjaka, odjeknula je vijest da je uhapšen kontraverzni biznismen Branislav Mićunović. Naglašeno je da je bio krenuo na Cetinje, da prisustvuje loženju badnjaka. Priveden je, jer su u vozilu u kojem je bio sa još dvojicom muškaraca, pronađena dva pištolja.

Zeković nema dilemu da je hapšenje Mićunovića imalo cilj da skrene pažnju javnosti sa skupa na Cetinju.

“Pored vjerskih razloga, to okupljanje je prepoznato i kao odgovor na protivljenje sve izraženijoj, otvorenoj i nespornoj diskriminaciji ove u odnosu na sve druge vjerske zajednice. Uoči tog okupljanja, koje je trebalo biti događaj dana, saopštava se i preuveličava informacija o hapšenju Brana Mićunovića”, pojašnjava on.

Kao neko ko godinama prati rad bezbjedno-obavještajne zajednice, naš sagovornik je uvjeren „da operativna saznanja koja su, kritičnog dana, postojala u odnosu na Mićunovića ili druge osobe iz njegovog okruženja, nijesu bila ništa drugačija od onog što se posjedavalo i znalo dan, tri ili pet dana prije realizovane aktivnosti“.

Predstava sa hapšenjem Mićunovića trajala je čitava dva dana. On i dvojica njegovih prijatelja 8. januara pušteni su da se u daljem postupku, pokrenutom zbog posjedovanja ilegalnog oružja, brane sa slobode.

“Tri dana pisali su saopštenja o hapšenju Mićunovića. Potpredsjednik za bezbjednost (Abazović) saopštio je da je „zakon jednak za sve“. Potreba kod nekih ljudi da saopštavaju očigledne stvari tipa „mlijeko je bijelo“, „poslije rata dođe mir“, „mora svanuti“ i slično predstavlja pokazatelj koliko smatraju da je ovaj narod šašav”, konstatuje advokat Nikola Martinović.

Ističe i da do danas „ne čusmo prirodan nastavak onoga Dritanovog ‘zakon je jednak za sve’“.

“Ako potpredsjednik za bezbjednost misli ozbiljno da je zakon jednak za sve, onda bi poslije tri dana pritvora i činjenice da protiv Mićunovića nema nikakvog dokaza krivice, bilo principijelno da mu državni organi upute izvinjenje. Ili potpredsjednik misli da treba imati građane za hapšenje po potrebi i one druge. Tako Dritan djelom počinje da liči na Latif agu poznatijeg kao Karađoz i njegovo načelo „Bolje nevina držati u apsani nego za krivcima tragati po Carigradskim buđacima“,ističe Martinović.

Dva spektakla koja je nova Vlada priredila „svom narodu“, formalno su još bez epiloga. Marović je i dalje u Beogradu, a Mićunović je na slobodi.

Jeftina, populistička strategija kojoj pribjegava nova Vlada, da organizovani kriminal poturi kao „dimnu zavjesu“ u pokušaju da marginalizuje i uguši poruke sa građanskih skupova za odbranu nematerijalnih i materijalnih vrijednosti naše države, u ova dva slučaja pokazala se kao nesupješna.

“Između legitimne, opravdane i potrebne borbe protiv kriminala i korupcije i očuvanja ravnopravnosti, sekularnosti i kulturne baštine Crne Gore ne treba da (po)stoje nikakve barijere, ograničenja, prepreke i protivništvo i time ne treba manipulisati”, upozorava Aleksandar Saša Zeković.

Advokat Nikola Martinović upozorava da nijesu u pravu oni koji tvrde da je sadašnja Vlada jedinstven eksperiment.

“Ima jedna lijepa stara zemlja, kolijevka civilizacije, koja je 1979. napravila isti izbor kao Crna Gora 2020. Iran. Umjesto Reze Pahlavija, izabrali su ajatolaha Ruholaha Homeinija, za čijeg nasljednika Mahmuda Ahmadinedžada naš premijer kaže da mu je uzor. Zamislite, i ajatolah je došao sa zapada. Direktno iz Pariza”, ističe on.

Taj uzor našeg premijera, upozorava Martinović, „doveo je do toga da Iran od zemlje prosperiteta, zajedničkog školovanja oba pola, ulaganja u nauku i mode da mini suknje budu simbol oslobođenja, postane zemlja u kojoj su zar i feredža obaveza, šerijatsko pravo izvor pravde, kidanje ruku, noseva i kolektivna vješanja kamionom dizalicom, uobičajena zabava“.

“Lijep uzor nema što. Ne daj Bože ni blizu mojoj kući”, zaključuje Martinović.

Nova Vlada svojim djelima, smatra Nikola Martinović, ozbiljno ugrožava Crnu Goru.

“Da premijer nije hrišćanin, djela mu svjedoče. Sve što je javno obećao, nije ispunio. Više puta smo ga uhvatili da javno govori neistine. Vidjeli smo da sa sestrom Željkom Cvijanović očijuka ispod stola, znajući da to što radi predstvalja veličanje ratnog zločina i da nije za pohvalu, pa se krio koliko je mogao. Dok se sestra Željka nije pohvalila i otkrila bruku”, podsjeća Martinović na čestitku Krivokapića povodom nepriznatog, takozvanog Dana Republike Srpske, entiteta Bosne i Hercegovine.

Ocjenjuje da je pokušaj Dritana Abazovića da opravda Krivokapićev postupak neuspio.

“Albanski četnik i premijerov prvi saradnik, Dritan kaže da to nema značaja, jer treba da razumijemo, kao i on premijera koji ima simpatija za fašizam i genocid. I u Bosni su ’91. vjerovali da je velikosrpska politika samo sprdnja koja inspiriše „Zabranjeno pušenje“. Kad im je novopriključeni vjernik SPC Ratko Mladić uveo komandu „raspamenti“, bilo je kasno za mnoge koji su tu lakomislenost platili glavom”, upozorava Martinović.